1 komentarz

• 

  Lebowski to przedziwny zespół, jeśli chodzi o cykl wydawniczy ich płyt. Gdy w 2010 roku ukazał się ich debiutancki album, „Cinematic”, krytycy i słuchacze jednogłośnie stwierdzili, że mamy do czynienia z nową jakością na polskiej scenie progresywnej. Instrumentalna muzyka inspirowana dawną, polską kinematografią z dużą dozą emocjonalności, ogromną wyobraźnią i niezwykle wysokim warsztatem zawładnęła sercami i umysłami fanów. Niestety zespół nie poszedł za ciosem i zniknął na kilka lat. Dopiero w 2017 roku ukazał się koncertowy album „Lebowski plays Lebowski”, który przyniósł 7 (teraz już tylko 3) nowych utworów. To było oczywiście światełko w tunelu i ukojenie dla stęsknionych dusz, ale dopiero w tym roku nadeszło długo oczekiwane zbawienie.
  „Galactica” to trzecie wydawnictwo Lebowskiego, jeszcze ciepłe, świeże i pachnące. Muzycy odeszli od filmowej otoczki, na rzecz bardziej kosmicznej. Był to strzał w dziesiątkę, ponieważ zespół w dalszym ciągu wykorzystuje wszystkie atuty znane z debiutu, ale nie kopiuje już raz wykorzystanych patentów. Podobnie jak w przypadku „Cinematic”, osobiście odbieram „Galacticę” jako kolejny, nieoficjalny album konceptualny. Choć w utworach nie usłyszymy już cytatów ze starych, polskich filmów, książeczka dołączona do najnowszego krążka wita nas słowami „Enter my movie”. Na kolejnych stronach znajdziemy z kolei cytaty z Franza Kafki. Okładka płyty i piękne zdjęcia w książeczce to osobne arcydzieła. Nie mam pojęcia skąd zespół wytrzasnął tę zjawiskową dziewczynę, ale trudno jest oderwać od niej oczy. Hełm astronauty i dziwny skafander, które ta przepiękna postać nosi na zdjęciach, dopełniają całości.
  Kosmiczna otoczka, o której wcześniej wspomniałem, nie oznacza, że Lebowski brzmi teraz jak Tangerine Dream, ale mam wrażenie, że w muzyce zespołu pojawiło się nieco więcej klawiszy. Tak naprawdę, nie ma to większego znaczenia, ponieważ nie zmieniło się to, co zawsze było najważniejsze w muzyce szczecińskiej grupy. Mistrzowskie budowanie napięcia, stopniowanie emocji, piękne rozwijanie motywów, bawienie się aranżacją i hipnotyzujące partie silnie nacechowane emocjami to wciąż najmocniejsze strony twórczości Lebowskiego, które odnajdziemy w każdym utworze na „Galactice”. To jest po prostu najwyższy stopień piękna i emocjonalności zaklęte w dźwiękach, które malują wielobarwne pejzaże w przeróżnych stylistykach. Tego albumu można, a nawet należy słuchać wielokrotnie. Gdy piszę te słowa, właśnie trwa moje bodajże dziesiąte odsłuchanie i nie mam wrażenia, żebym wiedział o tej płycie wszystko. Wręcz przeciwnie, wciąż odczuwam ogromny niedosyt. Nie potrafię i nie zamierzam rozbierać tego cudownego krążka na części pierwsze, bo to byłaby zbrodnia. To tak jakby brutalnie zerwać skafander z dziewczyny z okładki. A to trzeba powoli, delikatnie, kawałek po kawałku. Dopiero wtedy dostrzeżemy i docenimy wszystkie drobiażdżki aranżacyjne oraz niezwykłą spójność i harmonię brzmienia. Albo muzycy grają razem bez przerwy albo są genialni w tym co robią.
  Mimo wszystko wymienię kilka elementów, które szczególnie mnie urzekły: tajemniczy początek rodem z filmów szpiegowskich w „Solitude Of Savant”, damska wokaliza i piękna partia gitary tuż po niej w „Midnight Syndrome”, urokliwe partie instrumentów dętych w „Goodbye My Joy” i „Mirage Avenue”, ciężkie hard rockowe riffy w „White Elephant”, „Slightly Inhuman” i „The Last King” czy pięknie rozwinięte motywy i solówki w „The Doosan Way” i „Galactice”. To wszystko i znacznie więcej znajdziecie na tym wspaniałym albumie, którego jeszcze bardziej chyba nie jestem w stanie polecić!
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 03, marzec 2019 12:33 Link do komentarza