1 komentarz

• 

  Lynx Music ponownie w natarciu, z jednym ze swoich zdecydowanie najmocniejszych projektów. Debiutancka solowa płyta Krzysztofa Lepiarczyka, „Art Therapy”, była udana, ale był to standardowy zbiór fajnych kompozycji. I tyle. Drugi album lidera Loonypark wniósł nową jakość. Nagrany w hołdzie Stanisławowi Wyspiańskiemu, „Jakżeż ja się uspokoję”, współtworzyły poetyckie teksty, dobrze dobrana do nich muzyka oraz mocny, ciepły głos Marka Smelkowskiego. W tym roku Lepiarczyk zaproponował podobną konwencję, ale z innym poetą. „Album Pieśni”, sygnowany przez duet Lepiarczyk/Asnyk wykorzystuje twórczość dziewiętnastowiecznego poety i dramatopisarza, Adama Asnyka.
  Założenia nowego albumu Krzysztofa Lepiarczyka są zbliżone do poprzedniego, ale słychać pewne różnice. Muzycznie, „Album Pieśni” jest znacznie bardziej zanurzony w stylistyce rocka neoprogresywnego, co słychać szczególnie w brzmieniu instrumentów klawiszowych, zwłaszcza w takich utworach jak „W zimowej nocy” czy „Dałem ci moc”. Nieco gorzej brzmią motywy klawiszowe w swoją drogą bardzo udanych „Nie mów” i „Ból zasnął”. Ten pierwszy, syntezatorowy może trochę drażnić na dłuższą metę, a drugi jest mało szlachetny, nie pasuje do podniosłej warstwy lirycznej. Na tym tle bardzo pozytywnie wyróżnia się partia grana na organach w „Daremnych żalach”, kompozycji, która znajduje się pomiędzy dwiema wymienionymi powyżej. Oczywiście, te drobiazgi nie przesłaniają wielu zgrabnych melodii i ciekawych aranżacji. W tym miejscu, jak zwykle muszę zwrócić uwagę na znakomite solówki gitarowe Jerzego Antczaka, odległe od tego, co gitarzysta prezentuje zazwyczaj na płytach Albionu oraz umiejętności wokalne Marka Smelkowskiego, od pięknego i wzruszającego śpiewu, przez krzyk, na melodeklamacjach kończąc.
  Twórczość Adama Asnyka nie należy do szczególnie radosnej. Mimo to, Lepiarczykowi udało się stworzyć album utrzymany w bardziej optymistycznej tonacji niż miało to miejsce w przypadku poświęconego Stanisławowi Wyspiańskiemu „Jakżeż ja się uspokoję”. Oczywiście, także tym razem nie zabrakło sentymentalnych wycieczek w bardziej emocjonalne regiony („W zimowej nocy”, „Tym, którzy smutni… rozłączenie”). Jednak, całość jest bardziej melodyjna i dynamiczna, zwłaszcza w drugiej połowie albumu. „Mgławice/Nieśmiertelni” i wspomniane już „Daremne żale” to bardzo przebojowe kompozycje, zaskakująco przystępne i miłe dla ucha. Taka muzyka tworzy pewien kontrast względem tekstów, ale może właśnie dzięki temu znacznie ułatwia odbiór.
  Nowa płyta Krzysztofa Lepiarczyka przynosi nieco inne oblicze muzyczne niż dotychczas. Na „Jakżeż ja się uspokoję” dominowała podniosła atmosfera, a utwory pełne były wzruszających motywów. Poświęcony Adamowi Asnykowi „Album Pieśni” jest bardziej chwytliwy i nieco prostszy w odbiorze. Kompozycje ozdabiają przyjemne melodie, choć nie brakuje również nastrojowych fragmentów. Asnyk tworzył w tej samej epoce, choć nieco wcześniej niż Wyspiański, dlatego można odnaleźć w tekstach pewne punkty wspólne. Nie mniej, nowe dzieło Krzysztofa Lepiarczyka bardziej przypadnie do gustu zwolennikom klimatycznego rocka neoprogresywnego niż fanom poezji śpiewanej.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 29, listopad 2020 15:33 Link do komentarza