1 komentarz

• 

  The Pentangle to jeden z najciekawszych prog folkowych zespołów z Wielkiej Brytanii. Także chyba jeden z najbardziej znanych. A przecież jak na rock bardzo nietypowy, bo niemal zupełnie akustyczny!
  
  Cruel Sister to ich czwarty album i zarazem następca genialnej Basket Of Light z 1969 roku. Choć płyta nie jest według mnie aż tak wielkim sukcesem artystycznym, to i tak nic zarzucić złego jej nie można.
  
  Pomysł na muzykę pozostał niemal identyczny, choć pojawiły się małe korekty. Na Okrutnej Siostrze pojawiło się więcej elektrycznych brzmień oraz delikatnie zwiększona została dawka progresu. Całość pozostała jednak w dalszym ciągu osadzona w brytyjskim folku (przedziwnie granym, bo przy użyciu sitaru).
  
  Album rozpoczyna kompozycja A Maid That's Deep In Love. Uroczy utwór, który spokojnie mógłby się znaleźć na każdym innym albumie zespołu. Głos Jaqui McShee, sitar, akustyczna gitara, bas i typowo ludowa opowieść. Świetne, ale już nie tak przebojowe jak numery z Basket Of Light.
  Z kolei When I Was In My Prime to solowy popis wokalistki. Jaqui, śpiewająca w bardzo charakterystyczny dla tego gatunku sposób, wręcz hipnotyzuje. Bardzo dobry zabieg, który zdecydowanie ubarwia ten album.
  By uniknąć schematu Lord Franklin został przydzielony męskiemu głosowi. Bert Jansch posiada równie ciekawy wokal, co jego koleżanka i tak samo dobrze pasujący do muzyki zespołu. Sama kompozycja dzięki temu przybrała momentami nieco Dylanowski klimat, ale można ją również z powodzeniem porównać do pierwszej plyty walijskiego Pererin czy też hiszpańskiego (a w zasadzie to baskijskiego) Haizea.
  Utwór tytułowy to najbardziej chwytliwy numer. Wolny, osadzony w tempie ballady czaruje nas piękną linią wokalną. Nie da się uwolnić od słuchania opowieści o okrutnej siostrze, snutej przez Jacqui i wspierającego ją w chórkach Berta. Taki powinien być według mnie folk - nie ważne czy progresywny czy też nie. Kocham te brzmienia, melodie i historie.
  Nie trudno jest się rozmarzyć przy tej muzyce - tym bardziej, że przed nami pomnik progresywnego folku, ostatnia kompozycja na plycie o tytule Jack Orion.
  Długi, osiemnastominutowy utwór, ukazuje nie tylko wszystko to, co w The Pentangle najlepsze, ale i to, co najistotniejsze w folku progresywnym.
  Świetna aranżacja, dwa uzupełniające się wokale, wiele instrumentów, rewelacyjne melodie a do tego zmiany tempa, różnorodność motywów i nareszcie - elektryczna gitara. Znalazło się więc na tym albumie pięć minut dla rocka.
  A tak swoją drogą...
  
  ...to ciekawi mnie, czy ten album był w jakiś sposób popularny w Hiszpanii. Bo w Jack Orion pojawia się motyw w marszowym tempie, który mnie kojarzy się bardzo z fragmentem płyty Minorisa grupy Fusioon. Poza tym, pojawia się pewne podobieństwo między The Pentangle a wspomnianym już wcześniej Haizea. Budowa obu albumów tego baskijskiego zespołu przypomina jako żywo strukturę Cruel Sister. Kilka krótkich numerów, a na końcu, długi, progresywny kolos. Może to zbieg okoliczności, ale jakoś mnie to nurtuje. Zresztą, posłuchajcie sami, może przyznacie mi rację.
  
  Żeby należycie zakończyć tę recenzję, należy powiedzieć, że Cruel Sister jest albumem świetnym, który momentami ociera się wręcz o czysty geniusz. Mnie jednak ostatecznie bardziej porusza Basket Of Light, bo choć nie zawiera tyle czystego progresu czy tez rocka, wydaje się być ciekawszy, świeższy oraz bardziej przebojowy. I tylko z tego powodu pół gwiazdki mniej dla Cruel Sister.
  
  
  4,5/5

  Rafał Ziemba piątek, 07, styczeń 2011 14:53 Link do komentarza