ProgRock.org.pl

1 komentarz

• 

  Moja przygoda z Kauan, a zarazem z Tenhi była splotem przypadków. Pewnego dnia wpadł do mnie znajomy z dużym kartonem płyt. Wykładał mi kolejno przeszło 70 pozycji opisując każdą z nich. Przy Kauan usłyszałem tylko:
  -To jakiś folk rock z Finlandii. Nie wiem. Nie
  słuchałem.
  Hmmm....Finlandia, folk rock. Pewnie kolejna kopia Nightwisha. Zostawię sobie na później. To później długo nie nadchodziło. Aż kiedyś, prawie po roku, odnalazłem zakurzony debiut Tenhi. Płytę wyjmuję powoli z pudełka. Otwieram napęd CD w mojej wieży. Wkładam Kauan........Play........
  
  Pamiętam ten moment jak dziś. Podobno słuchając ulubionych albumów powracają w pamięci pewne zdarzenia, którym to towarzyszyła ów muzyka.
  W powietrzu czuć wiosnę. Dzień staje się coraz to dłuższy. Godzina 21. Jest już ciemno, ale po słonecznym dniu noc mamy piękną. Na przystanek obok domu podjeżdża pusty autobus z którego wysiada kobieta. Szybkim krokiem, z towarzystwem głośnych obcasów idzie prędko w kierunku swojego domu. Sąsiad z papierosem w dłoni przysypia przy otwartym oknie. Pozdrawiam go gestem ręki.
  Play........Sam również stoję przy otwartych oknach na poddaszu. Mam zgaszone światło. Nakin Laulu.....spokojna gitara, wyraźny bas wysuwający się na pierwszy plan. Cichutki, mistyczny, gardłowy wokal w tle. Upajam się tym utworem. Słucham pierwszy raz. Drugi. Trzeci. Czwarty.........Zasypiam. Budzi mnie głos sąsiada:
  -Wstawaj, płyta już się skończyła.
  
  Potrafię wyłowić więcej wspomnień związanych z Kauan.
  Lauluni Sinulle, czy jak kto woli Mavourneen's Song.
  Lato. Wakacje. Słoneczna, leniwa pogoda. Jadę pociągiem z pewną osobą, która w tej chwili patrzy na mnie już z tego lepszego świata. Wjeżdżamy w piękny las. Rozległe wzniesienia, gdzieś z boku akwen wodny w którym pluskają się dzieci. Tak. To Góry Świętokrzyskie. Przejeżdżamy obok malowniczego pagórka pokrytego do samego dołu gołoborzą. Z góry spogląda na nas krzyż, a przy nim stoi malownicza kapliczka. Podziwiamy ten piękny widok. Przypominam sobie każdy gest, spojrzenie, radość w piwnych oczach mojego towarzysza. Byliśmy wtedy najszczęśliwszymi ludźmi na Ziemi.
  
  Taival (Straying), Souto (Drift), Kielo.
  Mroźna zima. Godzina 22. Gdzieś na Mazowszu. Stoję na skraju lasu. Nigdzie żywego ducha. W oddali widzę światła pobliskiej wsi. Jednak nie kieruję się do niej. Idę w las. Gęsty, ciemny, który widział już zapewne nie jedno. W oddali słyszę ujadanie psów. A może wilków. Jednak nie boję się. Idę dalej. Coraz ciemniej, ciemniej. Nie boję się, bo mam Kauan.
  
  W opisie do płyty czytamy:
  Wyobraź sobie mglistą noc w Finlandii. Jesteś sam gdzieś w głębokich
  lasach w pobliżu jeziora. Z każdym oddechem czujesz mroźne powietrze w
  swoich płucach, wdychając mistyczną scenerią głębiej i głębiej w swoją
  duszę. Każdy oddech niesie cię bardzie i bardziej w starą krainę mitów.
  Zamykasz oczy i znajdujesz się w momencie, który pragniesz zachować na
  zawsze...
  
  Kauan!...........Trwaj wiecznie..............

  Adam Nowakowski czwartek, 06, marzec 2008 20:45 Link do komentarza