1 komentarz

• 

  Zastanawiam się, jak wyglądałaby dzisiejsza, amerykańska scena folkowa, gdyby nie ten album. Czy istniałyby takie style, jak awangardowy, czy psychodeliczny folk, gdyby Tom Rapp nie nagrał One Nation Underground?
  
  Mamy rok 1967. Jimi Hendrix dopiero co wydaje swoją Are You Experienced?, The Beatles nagrywa Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, która dopiero ma się stać najważniejszą płytą w historii rocka, a The Doors pracują nad swoim debiutem. Jeszcze świat nie zna takich kapel jak Led Zeppelin, czy Deep Purple. Ozzy Osbourne prowadzi jeszcze życie pasożyta społecznego, a Tommy Iommi, pracując w fabrykach Birmingham, marzy o założeniu zespołu. Właśnie kiełkuje ruch hippisowski po wydarzeniach na The Worlds First Human Be-in. Jeszcze nikt nie wymyślił Ciemnej Strony Księżyca, a Davida Gilmoura tylko nieliczni rozpoznają na ulicy. Jeszcze mamy dwa długie lata, 730 dni, gdy noga Neila Armstronga i reszty załogi Apollo 11 stanie na księżycu, otwierając przy tym nową kartkę w historii ludzkości.
  
  A więc jak powiedziałem mamy rok 1967. Młody wykształcony Amerykanin, porzuca ciepłą posadę, by całkowicie oddać się muzyce. Zbiera ekipę (m.in. Warrena Smitha, który będzie dopiero współpracował z Janis Joplin) i z pełną głową pomysłów udaje się do malutkiego, zacisznego i nikomu nie znanego studia w Nowym Jorku. Przez cztery doby nagrywa album, który odciśnie wyraźne piętno na amerykańskiej scenie muzycznej.
  
  Już Another Time z bardzo folkową gitarą akustyczną, daje nam do zrozumienia, że mamy do czynienia z prawdziwą, muzyczną relikwią. Nie wiem, czy sepleniący wokal Rappa, w tym utworze, jest celowym zabiegiem. Jednak dzięki temu łatwo przenosimy się na amerykańską prowincje lat 60.
  
  

  Or have you come by again
  To die again?
  Try again another time
  
  Playmate i pierwsze zaskoczenie. Głośne staccata organowe stawiają nas na równe nogi. Kawałek jest bardzo szybki. Jeszcze ten wokal.... cholera, czyż to nie jest utwór Hendrixa? I taki właśnie jest debiut Pearls Before Swine. Obok kawałków folkowych, mamy tu solidną dawkę acid-rocka, czy swoistego punka. Jednak całość jest spójna i nad wyraz psychodeliczna. Oczywiście, jak przystało na amerykańska kapelę folkową, nie brak tu polityki. Drop Out i Uncle John to pierwsze szkice drogi, jaką poszedł Rapp na kolejnym protest albumie Balaklava, na którym sprzeciwiał się wojnie w Wietnamie.
  
  Drop out with me
  And just live your life
  Behind your eyes
  Your own skies
  Your own tomorrows
  
  Mało osób pamięta dzisiaj tę płytę. Nie odnajdziemy w Internecie jej obszernych recenzji, czy zażartych dyskusji na jej temat. Jednak według mnie to ponadczasowe dzieło, którego słucha mój ojciec, ja i mam nadzieje, że będą słuchać w przyszłości moje dzieci. Poza tym mało zespołów może pochwalić się taką opinią.
  
  
  Pearls Before Swine's status as psychedelic mavericks
  
  5/5

  Adam Nowakowski czwartek, 10, kwiecień 2008 01:56 Link do komentarza