1 komentarz

• 

  Dzwonek do furtki. Zdaję sobie sprawę kto przyszedł. Pośpiesznie wstaje od telewizora, spoglądam w okno. Upewniam się, że to kurier. Szybko zakładam jakieś kapcie i wybiegam na podwórze. Jeszcze tylko niechlujny podpis i mam w swoich rękach sporych rozmiarów paczkę, podpisaną niezgrabnym alfabetem rzymskim. Paczka przyszła do mnie aż z rosyjskiego Petrozavodowska od bardzo miłego kolekcjonera płyt, z którym nawiązałem mailowy kontakt.
  
  Jak ja lubię momenty niezdarnego rozrywania pudełek. Próbuję nożem, nożyczkami, nawet zębami, a wszystko po to, by jak najszybciej zobaczyć mój nowy nabytek. Wreszcie ukazuje mi się album. Frontowa okładka nie robi wrażenia. Duży szyld zespołu, razem z tytułem płyty i mały rysuneczek. Wszystko na nieciekawej wyblakłej żółci. Odwracam. Tutaj prócz oczywistego spisu utworów otrzymujemy ciekawe podobizny całego sześćciorga członków Scapa Flow. Z rysunków wnioskuje, że są to (a raczej były w 1980 roku) bardzo młode osoby. Ich wiek wahał się zapewne między 18, a 25 rokiem życia. Jeszcze tylko krótkie sprawdzenie winyla. Stan kolekcjonerski, na pewno jakość będzie doskonała. I już Uuteen Aikaan ląduje w moim odtwarzaczu. Zaczynamy...
  
  Pierwsze moje pytanie, to zapytanie o szufladkę. Czy to zespół art rockowy, czy już jest to folk progresywny? Scapa Flow genialnie porusza się po granicy tych obu styli. Słychać tu inspiracje King Crimson (kończące płytę solo saksofonu razem z ciężkim gitarowym riffem, kojarzącym się z utworem Red Karmazynowego Króla), Pink Floyd, Eloy (solówki gitarowe), czy nawet Caravan (drugi na płycie Salaisuuksien Satiiniverhot, dzięki swojej melodyjności, ulotnemu klimatowi i silnej linii basu kojarzy się z czasami doskonałej In The Land Of Grey And Pink). Z drugiej strony mamy tu również dużą ilość fletu (Jethro Tull), czy skandynawskiego folkloru (szczególnie początek płyty).
  
  Kompozycje są przemyślane i poukładane, co wielu młodym zespołom przysparza dużych problemów. Przykładem tego może być melodyjna, czysta, gitarowa solówka w Salaisuuksien Satiiniverhot, która utrzymana jest w innej tonacji i metrum niż reszta utworu, ale która, co ciekawe, doskonale pasuje do całości kompozycji, wprowadzając przy tym pewien element zaskoczenia. Fajne wrażenia robią rozchodzące się unisona dwóch fletów w Mika Aamu, czy w utworze tytułowym. Tuuleen Kaiverretut Portaat to ukłon w kierunku początków folkowej progresji, a kończący Askel Ylospain jest zwieńczeniem i podsumowaniem całego albumu. Mamy tu długaśną, space rockową solówkę gitary z jeszcze nie tak popularnym w owym czasie tappingiem, Sinclarowskie organy, czy wspomniane wcześniej karmazynowe zakończenie. Jeszcze słówko o wokalu. Kobiecy śpiew przeważa w bardziej folkowych momentach, a męski w progresji. Zazwyczaj oba spotykają się w refrenach, tworząc przy tym podniosły nastrój. Oczywiście wszystko zaśpiewane jest w języku fińskim.
  
  Zastanawiam się, dlaczego Scapa Flow nie odniosła żadnego sukcesu, przechodząc tym samym całkowicie niezauważenie przez światek rocka progesywnego. Czy powodem były tu uwarungowania geograficzne, czy też początek lat 80, kiedy to neoprogresywne granie wyparło prawie do końca art rockowe tradycje. Jednak niewątpliwie jest to świetny album. Polecam....(tylko nie wiem, czy aby nie jestem jedynym posiadaczem tej płyty w Polsce).
  
  5/5
  
  Szkoda tylko, że tak krótko (zaledwie 35 minut).

  Adam Nowakowski sobota, 19, kwiecień 2008 15:33 Link do komentarza