1 komentarz

• 

  Historia Zacha Condona, lidera Beirut, mogłaby na pewno stanowić solidne podłoże jakiejś ciekawej książki. Młody chłopak z Albuquerque w Nowym Meksyku postanawia rzucić szkołę i w wieku zaledwie 16 lat, pod wrażeniem europejskiego folkloru, udaje się w długą podróż na Stary Kontynent. Tutaj na dłużej trafia na Bałkany, odkrywa tutejsze zwyczaje, muzykę i zainspirowany nią wraca do domu, gdzie już o 3 lata starszy w domowym zaciszu, za pomocą komputera i zapewne najprostszego Cubase`a nagrywa album, którym nie powstydziłaby się nawet renomowana, bałkańska orkiestra folkowa. Gulag Orkestar odnosi ogromny sukces w Usa i na Wyspach, a młody, skromny muzyk z dnia na dzień staje się bardzo popularny. Jednak u nas pozycja przechodzi bez większego echa.
  
  Już sama okładka jest niezwykła. Dwie kobiety na tle starej Łady na rosyjskich numerach rejestracyjnych. Z tyłu, jakże popularna, syberyjska szutrowa, prosta droga pośród zielonej łąki na której gdzieś w oddali widać wiejskie zabudowania. Podobno na okładkę płyty posłużyło zdjęcie, przypadkowo znalezione przez Condona w pewnej Lipskiej bibliotece.
  
  Jednak co jest najważniejsze, zdjęcie doskonale współgra z muzyką zawartą na Gulag Orkestar. Słychać tu biedę, melancholię, tajemnicę, a zarazem prymitywne piękno, czy nawet nutkę nadzieji. Oczywiście muzyka jest głównie inspirowana bałkańskim folklorem, jednak pobrzmiewają tu echa indie rocka (uczuciowy wokal), czy nawet elektroniki (dość drastycznie odstające od reszty materiału Scenic World). Jeżeli spojrzeć na instrumentarium to mamy tu przybory nie jednej objazdowej, tradycyjnej orkiestry weselnej: trąbka (podstawowy instrument na płycie), pobrzmiewający dość często akordeon, fortepian, skrzypce, klarnet, czy ukulele. Ci, którzy są przyzwyczajeni do rockowych składów będą zdziwieni. Na Gulag Orkestar nie usłyszymy gitary, czy rozbudowanego zestawu perkusyjnego (czasem pojawia się automat, jednak w większości przeważa skromny akompaniament tamburynu).
  
  Nie jestem w stanie wyróżnić specjalnie któregoś utworu. Wszystko rozpoczyna się od dwóch bardzo niespokojnych, czerpiących gdzieś nawet z cygańskiej muzyki ludowej: utworu tytułowego i Prenzlauerberg. W kolejnych nutach wysłyszeć można coraz to więcej optymizmu, czego zwieńczeniem jest pompatyczne zakończenie największego płytowego przeboju, Postcards from Italy. Rhineland to kolejny ukłon w kierunku cygańsko-bałkańskiego folkloru, a Bratislava to 3 minuty rumuńskiej orkiestry miejscowej straży pożarnej.
  
  Już rok po wydaniu Gulag Orkestar, Zach Condon udowadnia, iż słowa uznania nie rzucane były na wiatr. Nagrywa kolejną wspaniałą płytę (The Flying Club Cup), na której tym razem inspiruje się.... francuzką piosenką. Aż strach pomyśleć co ten młody muzyk zaserwuje nam w tym roku!
  Jednak wracając do bohaterki tej recenzji. O ironio!....Amerykanin gra muzykę, która mnie osobiście, najbardziej ze wszystkich, kojarzy się z Rosją.
  
  5/5
  
  P. S. - drugie wydanie płyty (znajdujące się obecnie w sprzedaży) zawiera EP, Lon Gisland, której to niestety nie miałem okazji usłyszeć.

  Adam Nowakowski środa, 25, czerwiec 2008 03:30 Link do komentarza