1 komentarz

• 

  Fakt jest faktem - oszałamiającej kariery Al Stewart nigdy nie zrobił. Wprawdzie kilka jego piosenek (np. 'Year of the cat') można zaliczyć do grona utworów, które lubią obijać się o uszy, ale tak czy inaczej pośród znanych Stewartów - pomiędzy Rodem a Stewartem Malutkim - Al wydaje się postacią mało znaną. Dlaczego? Al Stewart jest człowiekiem epoki, która skończyła się niemal czterdzieści lat temu – wraz z Woodstockiem, hipisami i karierą takich pojęć jak 'miłość', czy 'pokój'. Czy zatem słuchanie 'Love chronicles' - folkowego albumu roku 1970 (według Melody Maker) – może być dzisiaj czymś więcej, niż pełną nostalgii i naiwności, sentymentalną podróżą?
  
  'Kroniki miłosne' Stewarta to – najogólniej rzecz ujmując - sześć uroczych piosenek. Ich melodie są przyjemne i łatwo wpadają w ucho. Nagrania są bardzo kameralne: Stewart - bard z gitarą wspomagany jest, przez towarzyszący mu zespół, skromnymi aranżacjami. Prostota w tym przypadku procentuje – poszczególne utwory łączą się w spójną całość, a muzyka staje się przestrzenią, na której zaistnieć może główny bohater i jego miłosna - niekończąca się – opowieść. A najciekawsza w 'Love chronicals' jest właśnie ta opowieść...
  
  Kolejne piosenki odsłaniają różne perypetie miłosne Stewarta i przywoływanych przez niego postaci. Ale najciekawsze w tych historiach nie jest nawet 'co' ale 'jak', bowiem język Kronik Stewarta jest niezwykły. Zapomnijcie o zwrotkach 'baby, baby' i refrenach 'I love you cherry, very, very'! Stewart na spokojnie, z odpowiednim dystansem, ale i z wszystkimi zbędnymi, a uroczymi, szczegółami opowiada swoje historie. Przywołanie pierwszego z brzegu fragmentu (np. 'Her house was a dusty collection of rusty confusion with landings and tunels and learning bookcases and spaces and faces and things.') nie oddaje w pełni bogactwa tych piosenek, ponieważ one ożywają z chwilą, gdy sam Stewart zaczyna je śpiewać...a raczej recytować – łamiąc wersy, mrucząc, czy intonując w bynajmniej nie normalny sposób co trzecie słowo. Przekracza to granice absurdu w tytułowej, trwającej ponad 18 minut, piosence. Utwór ten prowadzi nas przez historię pierwszej przedszkolnej miłości, pierwszej pocałowanej dziewczyny, męskiej szkoły średniej ('crosscountry running – to kill evil thoughts'), i tak dalej... Kuriozum? Maniera? Psychodelia?
  
  'Love chronicles' jest też jednym z tych albumów, które kryją prawdziwy diament. 'Life and life only' jest utworem...który po prostu trzeba posłuchać. Prosta melodia wsparta zostaje tu hipnotyzującym motywem gitarowym. Tekst – najciekawszy na płycie – będący swoistą wariacją 'Eleanor Rigby', przedstawia nam kilka postaci i ich pozbawione miłości życie. Na koniec Stewart zostawia puentę, po której...Jimi Page gra jedną z ciekawszych solówek, jakie zdarzyło mu się zagrać, goszcząc na albumie innego artysty. Po prostu – małe arcydzieło.
  
  Reasumując... Jest coś szczególnego w 'Kronikach miłosnych', co sprawia, że wiele przeciętnych elementów, które w zasadzie mogą drażnić i nudzić, tu – połączone w całość, dają intrygujący i osobliwy efekt. Nostalgia? Wizja sielskich dni, wyjętych z różowych lat sześćdziesiątych zaklęta w muzykę? Tak - słuchanie 'Love chronicles' to sentymentalna przygoda. ...więc może jestem trochę naiwny, bo ten sentyment chwyta mnie za serce.
  
  Ps. Trzy piosenki, bonusy dodawane do wydania CD, należy potraktować według przysłowia o zębach i darowanych koniach.

  jacek chudzik sobota, 02, sierpień 2008 21:14 Link do komentarza