1 komentarz

• 

  Scena teatralna jest jak kalejdoskop - pełna setek rekwizytów, dziesiątek scenografii, kolorowych świateł i tajemniczego mroku. Jej zmienność od zawsze intryguje. Jednych zachwyca, innych trochę ciekawi, jeszcze innych nudzi... Taka już jest. Dostojna, ukryta za kurtyną za chwilę znów zaskoczy.
  Zaskoczy, bo na scenę wejdzie tajemniczy aktor. Człowiek o rozdartej duszy, geograficznie osadzonej między dwoma krajami o bardzo odmiennych kulturach. A jednak właśnie Jemu, i Jego wrażliwej duszy, bardzo bliskich i dziwnie pokrewnych...
  Fred Adra, postać mało znana. Wielka to szkoda, bo to artysta niebanalny. Utworzony przez niego zespół Złyje Kukły działa w Jerozolimie, a skład wypełniają osoby muzycznych emigrantów z rosyjskiej krainy. Oto i odpowiedź na moje tajemnicze wprowadzenie. Fred jest tu szefem. Gra na większości instrumentów. Śpiewa głosem przesyconym raz to smutkiem, raz tęsknotą, za chwilę szyderczym śmiechem i pogardą nad otaczającą nas rzeczywistością. Muzyka miesza w sobie mnóstwo wpływów wywodzących się zarówno z prawdziwej, rosyjskiej ojczyzny muzyka, jak i obecnej, w której Fred i jego zespół tworzą. Klimat równoważy w sobie dawki folka związanego z obydwoma krajami, wszystko to podając w formie wyrafinowanego misz-maszu, chwilami igrając z tak zacnymi instrumentami jak flet, mandolina, skrzypce, klasyczne pianino. Są też chwile, gdy muzyka wydziera się z tych ram, sięgając gdzieś na zachód, ku Europie, wpadając w wir elektrycznej gitary, keyboardów, elektronicznej perkusji. Jest jednak pewien instrument, który władczo spina obydwa odległe fronty atmosferyczne, ścierające się nad sceną. To gitara akustyczna, na której Fred potrafi grać niezwykle intrygująco.
  Do płyty tej trzeba dojrzeć. Nie chcę tutaj robić z siebie jakiegoś bufona, który zjadł wszystkie muzyczne rozumy świata. Takim 'znawcą' to ja nie jestem! Chodzi mi o to, że płyta ta może przy pierwszym wrażeniu nieco zniechęcić słuchacza. To tylko pozory, i to bardzo mylne! Pamiętajcie! Tej muzyce trzeba dać drugą szansę, później trzecią, czwartą... Wtedy dużo łatwiej zrozumiecie Freda i jego projekt. Tak właśnie było z moją skromną osobą.
  To muzyka przede wszystkim przeznaczona dla fanów folka. Dla tych, których intryguje obcowanie z klimatami zakorzenionymi w kulturach raczej rockowi odległych. Choć nie tylko! Znajdziemy tu chwilami klimaty umiejscowione blisko projektowi Stevena Wilsona i Aviva Geffen'a, czyli Blackfield (choćby utwór nr 5). Cóż! Wszak obaj artyści również tworzyli w kraju położonym na bliskim wschodzie. Trochę tu kosmicznych dźwięków, z syntezatorów (a'la starsze Porcupine Tree). Są też nawiązania do Jethro Tull, Radiohead... Mieszanka to iście wybuchowa.
  Zostawiam Was, zatem w kolejce do teatralnej kasy. Ja bilet już mam, w jednym z pierwszych rzędów. Zapewne jeszcze niejednokrotnie oglądając tę sztukę, znajdę nowe szczegóły, o których jeszcze tu nie napisałem. Pozwólcie, że w związku z tym nie ocenię tej płyty, a notę pozostawię każdemu z Was. Wszak każdy człowiek teatr postrzega na swój własny sposób...

  Krzysztof Baran sobota, 25, kwiecień 2009 01:43 Link do komentarza