1 komentarz

• 

  Po niezbyt udanym romansie z lżejszą muzą i nagraniu kilku płyt, które można delikatnie określić jako totalne nieporozumienie, PFM znów nagrali płytę wybitną. Nie waham się użyć tego określenia, gdyż grupa zdecydowanie wróciła do swoich korzeni i zaproponowała klasyczny rock symfoniczny pierwszej dekady nowego wieku, ale mocno osadzony w ramach kanonu czyli pierwszej połowy lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku... Osiem utworów, 46 minut muzyki. 46 minut Wielkiej Premiaty. Jest tu wszystko za co kochamy ich klasyczne płyty - fantastyczne klawisze, genialna gitara, cudowne fragmenty akustyczne, piękna melodyka znakomite kompozycje, powalające skrzypce świetna sekcja i rozmarzony flet... Genialna, piękna płyta. Instrumentalna. Wyraźnie nawiązuje do najlepszych, pierwszych płyt z lat siedemdziesiątych, jednak nie stara się na siłę odtworzyć tamtego klimatu - w tę pułapkę wpadło już wiele zespołów. Premiata tego uniknęła, tworząc muzykę świeżą, pełną romantyzmu i jednocześnie nowoczesną, oczywiście w ramach gatunku. To jest jedna z najważniejszyc płyt w ich dyskografii! A na dodatek wydana 37 lat po debiucie... Polecam absolutnie wszystkim.

  Aleksander Król czwartek, 21, lipiec 2011 21:33 Link do komentarza