1 komentarz

• 

  Pod dziwną nazwą Panna Fredda kryje się kolejna włoska, doskonała kapela, której nie dane było zaistnieć dłużej. Nie istnieli już w momencie ukazania się płyty na rynku...
  Powstali w Rzymie w 1966 roku, początkowo przybierając nazwę Figli del Sole, zmieniając ją po roku na Vun Vun. W 1970 roku wydali 2 single (z repertuarem popowym) i podpisali kontrakt z wytwórnią Vedette. Lider i kompozytor, gitarzysta i wokalista Angelo Giardinelli dostał w prezencie od przyjaciela kilka płyt - Vanilla Fudge, Hendrix, Moodies i Floyd, - i jego świat się zmienił... Zapadła decyzja - koniec z popem! Zmienili nazwę po raz trzeci... Błyskawicznie przygotowali materiał. W lipcu 1970 roku weszli do studia i zarejestrowali 34 minuty muzyki. 6 utworów. Doskonałych. Podstawą są potężne hammondy i świetna gitara, połamane rytmy i świetne kompozycje. Słychać wpływy klasyki, przez co album jest bardzo melodyjny. Są tu jeszcze echa psychodelii, delikatnie przebijające się przez wirtuozowską grę klawiszowca (Giorgio Brand) i fantastyczną perkusję (Filippo Carnevale). Do tego klawesyn i gitara akustyczna... Miodzio... To jedna z pierwszych wielkich płyt włoskiej sceny progresywnej. To właśnie dzięki takim płytom wyodrębniono potem Włoski Rock Progresywny jako oddzielny podgatunek. Niestety, nieporozumienia z wytwórnią spowodowały że płyta ukazała się dopiero w 1971 roku - ponad rok po nagraniu. W międzyczasie młodzi ludzie z Panny Freddy wylądowali ... w armii. I to był koniec świetnie zapowiadającej się kapeli. Pozostała po nich jedna, jedyna doskonała płyta i trzy single. Ale nie single tylko ta płyta jest obiektem westchnień wielu kolekcjonerów. Ciężka do zdobycia (polecam kapitalną serię 'Italian Progresive Rock' - gdzie jako bonusy mamy wszystkie 6 nagrań z singli), ale świetna w odbiorze. Polecam tą płytę prawie wszystkim a kochający starocie i włoszczyznę będą w ekstazie...

  Aleksander Król wtorek, 10, maj 2011 09:16 Link do komentarza