1 komentarz

• 

  Grupa powstała w 1966 roku, założona przez pięciu przyjaciół podczas wakacji na Włoskiej Riwierze. Bardziej dla zabawy, niż sztuki. Ale łączyła ich poza przyjaznią, wielka pasja gry - więc przetrwali. Po kilku zmianach nazw i małych rotacjach personalnych, w 1969 roku ukształtował się ostateczny skład zespołu: trio - Patrizio Alluminio / keyboards, vocals
  - Enrico Cagliero / guitar, bass
  - Daniele Ostorero / drums
  Przyjęli nazwę Gli Alluminogeni. Pierwszy singiel nagrali w 1970 roku, jednocześnie dużo koncertowali. Do historii przeszedł ich legendarny już koncert w Cantagiro, gdzie zagrali dla 15000 ludzi. W 1971 roku włoski magazyn muzyczny Cairo określił ich jako trzecią kapelę na rynku, za Formuła 3 i New Trolls, ale za to przed takimi potęgami jak LeOrme... Miesiąc pózniej weszli do studia. Zarejestrowali swój debiutancki materiał, któremu dali tytuł Scolopendra. W formie płyty ukazał się w marcu 1972 roku. 7 utworów, 38 minut muzyki. Kilka miesięcy potem grupa już nie istniała... Epidemia? Coś w tym jest..
  Pozostało po nich owe 38 minut muzyki, pokazującej nie to czym ten zespół był tylko czym MÓGŁ być! Potencjał mieli nieprawdopodobny, faceci z Cairo nie kłamali. Natomiast sama płyta jest trochę nierówna, jakby niedokończona. Kiepsko nagrana i jeszcze gorzej wyprodukowana. Perkusja momentami brzmi jakby Daniel grał na tekturowym pudle... Tradycyjnie najsłabszym ogniwem jest wokal. Ponarzekałem, teraz pora na pozytywy... a cała reszta to pozytywy! Przede wszystkim klawisze - Patrizzio wiedział co z nimi robić, instrumentarium też miał bogate, bo i hammondy i melotron i fortepian są na najwyższym poziomie. Brzmienie grupy jest bardzo surowe, (nie wiem na ile jest to zamierzone, a na ile wynikiem kiepskiej produkcji...) - są tacy którzy twierdzili że już w momencie ukazania się płyty, brzmiała ona archaicznie. Jest to mix brzmień końcówki lat 60-tych, bluesa i rocka, z elementami wczesnego progresu (głównie za sprawą doskonałej gry klawiszy). Są tu naprawdę świetne, wręcz porywające fragmenty (nawet dość długie)sprawiające że słucha się tego naprawdę z dużą frajdą. I mimo że płyta nie może się równać z Wielkimi Płytami włoskiej Złotej Ery, jest jej solidną i godną poznania podstawą. Polecam maniakom włoszczyzny i surowych brzmień przełomu lat 60/70-tych.

  Aleksander Król środa, 06, lipiec 2011 09:38 Link do komentarza