1 komentarz

• 

  Znów muszę zacząć: kolejna nieznana, zapomniana perełka włoskiego rocka symfonicznego, kolejny przebłysk geniuszu na włoskiej scenie progresywnej Złotego Wieku. Dotyk boskości... J.E.T.
  
  I znów jedyna płyta którą po sobie zostawili. Usłyszałem ją kilka lat temu u mojego przyjaciela we Francji i osłupiałem... Coś pomiędzy Museo Rosenbach, IL balletto DI Bronzo i Semiramis, może nieco bardziej agresywna, przynajmniej fragmentami. Płyta, która smakoszy włoszczyzny wbija w glebę od pierwszych sekund. Tradycyjnie w Japonii i w Ameryce Łacińskiej uznawana za jedną z pierwszej dziesiątki najlepszych płyt gatunku na świecie, doceniana również na zachodzie i również tradycyjnie kompletnie nieznana u nas... Jak to naprawić? Pięć utworów, lekko ponad 40 minut muzyki. Wielkiej Muzyki. Na wspaniałym wydaniu japońskim, poza genialnie zrobioną okładką (tłoczony kielich) są dodatkowo dwa utwory z singli z 1973 roku. Równie dobre jak cała reszta. Muzycznie jest to żywiołowy, energetyczny rock symfoniczny - klasyczny prog oparty jak zwykle u Włochów na perfekcyjnych klawiszach idealnie współpracujących z sekcją rytmiczną do tego wzmocnionych świetną, a miejscami wręcz rewelacyjną gitarą. Rozwinięcia tematów, czysto improwizacyjne po prostu zachwycają różnorodnością i pomysłowością. Od lirycznej akustyki przez żywiołowe łamańce rytmiczne do czasami wręcz nieprawdopodobnych solówek. Miód z boczkiem. Każdy miłośnik starych brzmień znajdzie tu coś dla siebie. Polecam tę płytę praktycznie wszystkim, ze szczególnym uwzględnieniem wielbicieli rozimprowizowanego proga Złotej Ery.

  Aleksander Król środa, 03, sierpień 2011 23:46 Link do komentarza