1 komentarz

• 

  Początki włoskiej Edery sięgają 1994 roku. Dwóch przyjaciół, Valerio Valentini (wokal) i Matteo Catarisano (instrumenty klawiszowe) założyło zespół, dokooptowali resztę składu i... kompletnie nic z tego nie wyszło. No, może nie do końca 'nic', ba nagrali jakieś dwie demówki, ale sami byli z nich niezadowoleni. Nastąpiły liczne zmiany personalne i przetasowania. Wreszcie skład się ustabilizował, pograli kilka koncertów i ponownie zameldowali się w studiu. Był rok 2002. Początek Nowej Ery włoskiego proga.
  
  Zainteresowanie tymi kapelami było znów ogromne, na koncerty chodziły tysiące ludzi. I w takiej właśnie atmosferze powstała ich debiutancka płyta. Tym razem był to już materiał światowej klasy. 13 utworów, 50 minut muzyki. Muzyki w większości znanej już z owych demówek, ale w nowych wersjach, tym razem już bardzo dobrze brzmiących i naprawdę bardzo dobrych. Neoprog z ogromnymi wpływami symfonika, z bardzo dobrym, angielskim wokalem. Coś jakby miraż Areny z Sylvanem. Piękne klawisze, dużo piana, fajne gitary. Na pewno nie jest to płyta epokowa, nie ośmieliłbym się nawet zaliczyć jej do pierwszej dziesiątki płyt z roku 2002, ale jest to kawał solidnej muzy, która powinna zachwycić każdego fana neoprogresu. A może nie tylko...?

  Aleksander Król czwartek, 23, luty 2012 14:24 Link do komentarza