1 komentarz

• 

  Maurizio Rolli to współczesny geniusz basu. I wizjoner. A to chyba ważniejsze w muzyce od wirtuozerii. Maurizzio pokochał jazz, ale z sentymentem spogląda w kierunku rocka, który go jednak w jakiś sposób ukształtował. Po fenomenalnej płycie poświęconej Jaco Pastoriusowi, przyszła pora na przeróbki kilku rockowych numerów, które są bliskie sercu Maurizzio. 'Przeróbki' to może złe słowo, bardziej adaptacje do stylu, który najbardziej mu odpowiada czyli do jazz-rocka. Jimi Hendrix na jazzrockowo?! A czemu nie skoro Pink Floyd da się zagrać w reggae? Trzeba tylko mieć na to dobry pomysł i 'poczuć' numer. A Maurizio pomysł miał, odpowiednie 'wyczucie' również. Muzycy tworzący jego Big Band to też pierwsza liga światowa, więc ta płyta jeszcze zanim powstała, już była skazana. Na powodzenie i sukces... I tak się stało. Aranżacje są doskonałe, nienachalne, zasadniczo utwory są 'rozpoznawalne' jedynie na początku, potem następuje faza swobodnych interpretacji i znakomitych improwizacji. A to, co grają Hiram Bullock i Mike Stern to absolutne mistrzostwo świata i okolicy...
  
  Świetna płyta, choć tym razem nie dla miłośników proga, bo tego tu niewiele, albo wcale. Za to amatorzy jazz-rocka i to takiego z naciskiem na jazz, powinni być zachwyceni. A dla amatorów gry Mike'a Sterna - jazda obowiązkowa...

  Aleksander Król poniedziałek, 05, marzec 2012 14:43 Link do komentarza