1 komentarz

• 

  Mahogany Frog…. Kanada. Początki grupy to rok 1998, kiedy to doszło do spotkania trzech „pozytywnie zakręconych”. Byli to : Graham Epp (gitarzysta, trębacz i forteklapista..) , Jesse Warkentin (gitarzysta) i basista Nathan Loewen (o którym grzecznie mówiono , że jest co najmniej kontrowersyjny i ekscentryczny…). Szukali perkusisty, ale chętni odpadali lawinowo… Po roku trafili na tego „właściwego” . Nazywał się Jean-Paul Perron. Rozpoczęły się próby i pierwsze koncerty. Tak wielkie indywidualności musiały się silnie odbić na muzyce. Kanada to dość silne środowisko muzyczne, działa tam wiele znakomitych zespołów, jednak echa tej działalności rzadko docierają do Polski (poza największymi, oczywiście…). Fakt, że w tak krótkim okresie zdobyli ogromną rzeszę fanów jest dość wymowny – musieli być naprawdę dobrzy… Można się o tym przekonać słuchając ich pierwszej, znakomitej płyty „Plays ten Blues” wydanej w 2001 roku. Skład ewoluował, pojawiały się kolejne płyty, niektóre sensacyjnie dobre. Rok 2012 grupa przywitała w składzie :
  - Graham Epp / electric guitars, MicroMoog, Farfisa Organ, Farf Muff, ARP String Ensemble, Korg MS2000, electric & acoustic pianos
  - Jesse Warkentin / electric guitars, MicroMoog, Farfisa Organ, Farf Muff, ARP String Ensemble, Korg MS2000, electric & acoustic pianos
  - Scott Ellenberger / electric & acoustic bass, Briscoe organ, percussion
  - Andy Rudolph / drums, percussion & electronics
  18 września światło dzienne ujrzała szósta płyta pt „Senna”, tematycznie poświęcona Kanadyjczykowi Ayrton’owi Sennie – genialnemu kierowcy formuły 1 , który zginął na torze w 1994 roku i jest jedną z największych świętości Kanady.
  Wielu uważa to wydawnictwo za najlepsze w dorobku grupy. I coś mi mówi , że mają rację…. Płytę otrzymałem 3 godziny temu i „leci” już u mnie trzeci raz, a nic nie zapowiada, że to koniec… 8 utworów, lekko ponad 43 minuty muzyki. Muzyki niezwykłej od pierwszych sekund, pełnej wewnętrznego szaleństwa, dziwnych , kosmicznych dzwięków i pulsujących rytmów. Słychać tu dalekie echa Soft Machine, Pink Floyd i….. The Doors. Mimo, że ta muzyka wzorowana jest na latach siedemdziesiątych, czuć w niej niepokój, jakąś rozpacz, zdradę, strach i euforię. Schizofrenia XXI wieku, wielki Fripp to przewidział. Polecam to wydawnictwo wszystkim niespokojnym duszom, nie szukającym uspokojenia w muzyce. Wielbiciele neo-proga powinni uciekać na sam widok okładki…. Oczywiście jak zwykle moim, cholernie subiektywnym zdaniem….

  Aleksander Król piątek, 08, luty 2013 23:28 Link do komentarza