1 komentarz

• 

  Pisałem już kiedyś, że nie lubię składanek, a twórczość poszczególnych artystów wolę poznawać z regularnych płyt. Niektóre jednak składanki mają tę cechę, że skupiają się nie tyle na wybiórczej prezentacji dorobku, ale mają raczej za cel przybliżyć nieznane dotąd dokonania artystów. Zawierają takie albumy liczne nagrania wcześniej niepublikowane bądź trudno dostępne, stając się zarazem łakomym kąskiem dla wiernych fanów. Rzadko jednak udaje się połączyć dwa w jednym i ucieszyć zarówno fanów tropiących nieznane im dotąd piosenki, jak również słuchaczy, którzy chcą mieć na półce przysłowiową jedną płytę danego artysty lub zespołu; zależy im więc głównie na zebraniu w jednym miejscu najbardziej znanych utworów.
  
  Celowo nie piszę 'przebojów', bo w odniesieniu do Artysty, którego płytę omawiam, takie sformułowanie nie ma sensu. David Sylvian – bo o nim mowa – niejako z założenia tworzy muzykę nie poddającą się jednoznacznej klasyfikacji, nie mizdrząc się do słuchaczy i nie schlebiając masowym gustom. Muzyk ten nigdy nie zaistniał szerzej w świadomości odbiorców muzyki, nawet grając w Japan, i stan ten już się chyba nie zmieni. Nie spędza to jednak snu z powiek panu Sylvianowi, który konsekwentnie buduje swoją markę artysty niezależnego, nie idącego na żadne kompromisy, a z każdą kolejną płytą zawiesza poprzeczkę coraz wyżej. Płyty Davida Sylviana to bowiem swoiste wyzwanie; ich słuchanie wymaga skupienia i koncentracji. Bardzo to niemodne podejście do tworzenia muzyki w dzisiejszych rozpędzonych czasach.
  
  Po takim wstępie zapewne część czytelników zapewne da sobie spokój ze słuchaniem płyt Davida Sylviana. A to błąd! Zwłaszcza że przygodę z jego twórczością można zacząć od zaznajomienia się z omawianą składanką 'Everything and Nothing'. Dokumentuje ona 20 lat, które spędził pan Sylvian w wytwórni Virgin Records. Nagrania na tę płytę dobrano w taki sposób, by przedstawić nieco przystępniejsze, nastrojowe oblicze Davida Sylviana, więc tych, którzy dotąd nie mieli okazji posłuchać dokonań artysty, nie powinien ten album odstraszyć. Z drugiej strony, ten dwupłytowy zestaw przynosi całkiem pokaźne grono utworów, które albo dotąd nie ujrzały światła dziennego, albo ujrzały – lecz w innych aranżacjach lub na płytach, na których David Sylvian wystąpił gościnnie.
  
  Ale ponad wszystko wydana w 2000 roku 'Everything and Nothing' stanowi rzetelną dokumentację drogi, jaką przebył David Sylvian od momentu, w którym rozpoczął karierę solową. Na płycie można nawet znaleźć remix jednego utworu ('Ghosts') nagranego jeszcze z Japan, a także drugi utwór nagrany z tym zespołem, wcześniej niepublikowany, ponad siedmiominutowy, majestatyczny 'Some Kind of Fool'. Dominują jednak nagrania z płyt 'Dead Bees On Cake' i 'Secrets of the Beehive', trafiają się też piosenki z 'Gone To Earth'. I nie bez przyczyny, bo to chyba najlepsze płyty w dorobku artysty. Warto zwrócić uwagę na pochodzące z pierwszej z nich dwa kołyszące, nastrojowe i zmysłowe długasy: 'Wonderlust' oraz 'I Surrender'. Ale i nagrania, które oryginalnie na płytę nie weszły, przykuwają uwagę: nerwowo pulsujące 'The Scent of Magnolia', a w szczególności absolutnie wspaniałe, demoniczne 'Cover Me with Flowers', z niezwykle głębokim, rozwibrowanym wokalem Davida Sylviana. Natomiast z 'Secrets of the Beehive' na składankę weszły, między innymi, dwa najwspanialsze utwory, jakie David Sylvian kiedykolwiek nagrał, czyli akustyczny 'Orpheus' oraz wprost porażający rezygnacją i smutkiem 'Let The Hapiness In'. A co powiedzieć o utworze 'Ride', który powstał w trakcie sesji nagraniowej do 'Secrets of the Beehive', ale ostatecznie na płytę nie wszedł? Toż to melancholijne piękno w czystej postaci! Ulotna partia trąbki, akustyczne brzęki gitary i dostojne uderzenia w klawisze fortepianu przez osiem minut drążą słuchacza niczym kropla skałę.
  
  Warto też zwrócić uwagę na kilka utworów (rozmarzone, nieco senne 'Blackwater', tajemnicze 'Every Colour You Are') pochodzących oryginalnie z jedynej płyty efemerydy Rain Tree Crow, która była ostatnim wcieleniem Japan przed ostatecznym rozpadem. W szczególności utwór 'Every Colour You Are' wart jest przesłuchania, i to wielokrotnego. Absolutnie fantastyczne nagranie; nic dziwnego, że David Sylvian przypomniał je, gdy koncertował w latach dziewięćdziesiątych z Robertem Frippem. Na 'Everything and Nothing' zamieszczono też pulsujące podskórnym napięciem 'God's Monkey', będące efektem współpracy obu panów (jest też 'Jean the Birdman', ale za tym akurat nagraniem nie przepadam). A jeśli o muzycznych kolaboracjach mowa, to szczególnie cenne – i zarazem urokliwe – są nagrania pochodzące z albumu 'Marco Polo' Nicoli Alesiniego i Piera Luigiego Andreoniego, na którym David Sylvian zaśpiewał w trzech utworach. Dwa z nich są obecne na 'Everything and Nothing'; a zamykający cały album 'Come Morning', niewypowiedzianie wręcz cieszy uszy.
  
  Niestety, mimo atrakcyjnej zawartości płyta sprzedała się kiepsko. Szkoda. Dobrze jednak, że takie wydawnictwo się pojawiło. Warto po nie sięgnąć, zwłaszcza wieczorową porą, gdy cały świat już śpi, i można w spokoju smakować tę niezwykłą muzykę.

  Michał Jurek piątek, 15, luty 2013 16:12 Link do komentarza