1 komentarz

• 

  Wisi nade mną ta płyta jak wyrzut sumienia. Pisać, nie pisać... A, spróbuję.
  [b]Rare Bird[/b] Anno Domini 1970 to zespół, którego brzmienie w całości oparto na instrumentach klawiszowych: organach Hammonda, elektrycznym pianinie i syntezatorach. Nawet sekcja rytmiczna jest schowana, liczą się tylko klawisze. Jeśli ktoś kocha bogate instrumentalne pasaże spod znaku ELP czy The Nice, będzie zachwycony.
  Płytę zaczyna melodyjne [i]'What do you want to know'[/i], które łagodnie buja i wprowadza w klimat organowego grania. Ale oto nadciąga zmiana, bo następuje [i]'Down on the floor'[/i]. Moje ulubione nagranie z tej płyty. Pan Gould przejmująco śpiewa zupełnie nieoczywisty tekst o uczuciu:
  

  
  'come let us near love, down on the floor...'
  
  Taka dwuipółminutowa miniatura, ale jak zagrana! Uwielbiam tę klawesynową stylizację i depnięcie instrumentów klawiszowych pod sam koniec utworu.
  [i]'Hammerhead'[/i] to całkowita zmiana klimatu. Zespół pokazuje, że jak chce, to przygrzać na Hammondach też może. No i grzeje, aż miło. Trochę to przypomina 'God of War' z pierwszej płyty, także tekstowo:
  
  The skies forsee the fearless rage of war,
  Their heads held high the knights await,
  For the sun to shed its light upon them all...
  
  No i wiadomo: starcia zbrojnych nie da się uniknąć. Jeńców nikt nie bierze. Słychać nawet szczęk mieczy ;-)
  Kolejne [i]'I'm thinking'[/i] daje nieco wytchnienia. Na uwagę zasługuje piękna kumulacja instrumentów klawiszowych. Panowie Field i Kafinetti stanowili naprawdę zgrane duo, jak trzeba, grające unisono, ale potrafiące się też przerzucać partiami solowymi. I to w tym nagraniu wspaniale słychać.
  A na sam koniec zespół przyszykował słynną tytułową suitę [i]'As Your Mind Flies By'[/i]. Nie będę oryginalny: początek utworu po prostu wgniata w fotel. Perkusista nareszcie może pokazać, co potrafi, zresztą cały zespół nie ociąga się i mknie wraz z nim. Pierwsza, symfoniczna część suity jest zaiste wspaniała. Organowe pochody, i chóralne śpiewy wywołują przysłowiowe ciary na plecach. A dalej, hmm... narażę się nieco ortodoksyjnym fanom i będę się odtąd incognito przemykał po mieście ;-), ale uważam, że kolejne części są nieco przekombinowane. Druga część, [i]'Vacuum'[/i], to na szczęście krótki melanż pauz i kakofonicznych dźwięków. [i]'New Yorker'[/i] jest już bardzo dobry muzycznie, ale z kolei Steve Gould zbytnio zniekształcił swój wokal. Niepotrzebnie. Ale to tylko kilka wersów, więc można mu wybaczyć, zwłaszcza że pięknie wpleciono tu motyw z Bolero Ravela. I znowu powracają chóralne śpiewy i patetyczne organy w finale, czyli [i]'Central Parku'[/i].
  Mam zgryz, jak tę płytę ocenić. Brzmi już nieco archaicznie, a w ogóle to chyba wolę następne wcielenie RB na płycie 'Epic Forest'. Ale co tam, z sympatii dla rzadkich gatunków niech będzie:
  5/5

  Michał Jurek poniedziałek, 09, sierpień 2010 20:19 Link do komentarza