1 komentarz

• 

  Chyba każdy z nas czasem marzy o tym, żeby porzucić wszystko, zostawić za sobą i wyjechać, uciec, byle daleko i zacząć wszystko od początku. Może nie marzy, tylko myśli. I może nie każdy. Może to ja mam jakiś problem. A może to tylko tęsknota za podróżami, za nowymi doznaniami. W pięciu zdaniach użyłem słowa „może” aż cztery razy. Czyli jest dobrze…
  Zacząłem tą recenzję trochę dziwnie, ale wynika to z tego, że nie chcę znowu analizować tej płyty tak samo jak każdej. To nie matematyka, tylko muzyka. Zwykle recenzenci rozbierają opisywane płyty na części pierwsze, chwalą zgrabne frazy i udane solówki, ganią za banał i wtórność. Warto czasem jednak przewietrzyć swój sposób myślenia i spróbować inaczej.
  O wartości tego albumu świadczy już sam fakt, że skłonił mnie on do pewnej refleksji. Czasem zamiast nadmiernie analizować i silić się na przesadny, ale za to efektowny intelektualizm, lepiej wrzucić na luz i napisać coś prostego i szczerego. Takiego jak muzyka zawarta na najnowszej płycie The Pineapple Thief „Your wilderness”. Premia należy im się już za sam tytuł! No właśnie, to twoja dzikość, możesz zrobić z nią co chcesz. Tak jak lider zespołu, Bruce Soord, który chyba już dawno przestał się przejmować opiniami fanów i samozwańczych krytyków i po prostu robi swoje. Jak ma ochotę, to nagrywa typowy rock progresywny w starym stylu (pierwsze płyty), innym razem robi skok w bardziej tradycyjnie rozumiany rockowy bok („Someone here is missing”), bawi się smyczkami i klimatami (dwa poprzednie albumy) albo całkowicie wrzuca na luz i tworzy wypadkową tych wszystkich inspiracji.
  „Your wilderness” to stosunkowo krótka płyta (ok. 45 minut), ale muzyka na niej zawarta jest bardzo zwarta, spójna, nieprzegadana, nieprzeciągnięta do granic możliwości. Zespół prezentuje co ma do pokazania, obudowuje dany pomysł pasującą, ale dość skromną aranżacją i jedzie dalej. Co się od razu rzuca…w oczy? W uszy? W każdym razie od razu zwróciłem uwagę na trzy rzeczy: duże kontrasty w utworach (spokój-hałas), duża ilość zaśpiewów „ooo” i „aaa” oraz bardzo mocny nacisk na atmosferę. To chyba najbardziej klimatyczna płyta The Pineapple Thief, choć często dość smutna.
  Kontrasty. Tak jak w otwierającym album „In exile”, gdzie generalnie dużo się dzieje (zabawa z efektami gitarowymi, lekko psychodeliczny sznyt i solówki, zwłaszcza ta druga). Podobnie w najdłuższym w tym zestawie „The final thing on your mind” (aczkolwiek tylko dwa utwory na płycie przekraczają czas trwania 5 minut, w tym jeden nieznacznie, a drugi prawie dwukrotnie). W „Tear you up” można zasadniczo wyróżnić dwie części: pierwszą delikatną i poruszającą, opartą głównie na głosie i dźwiękach pianina i gitary akustycznej oraz drugą ciężką i dynamiczną, choć krótką i gwałtownie urwaną (co też daje świetny efekt, swoją drogą).
  Zaśpiewy. Odniosłem wrażenie, że Bruce Soord ostatnio musiał się rozkochać w takich rozbrajających wokalizach (co to, lata 60-te wracają?! W sumie wracają nie od dziś…), czemu dał wyraz praktycznie na całym albumie. Niemal w każdym utworze znalazło się miejsce na jakieś „uuu”, „ooo” albo „aaa”. Urocze i sprytnie wplecione.
  Atmosfera. Utwory są krótkie, aranżacje proste (bez przepychu co do ilości użytego instrumentarium, aczkolwiek w „Fend for yourself” pojawia się nawet saksofon), dlatego zespół radzi sobie inaczej (np. różne sztuczki gitarowe, o których już wcześniej wspomniałem). Na płycie jest dużo spokojnych brzmień, głównie w zwrotkach, sporo akustycznych gitar i pianina. Najlepiej oddają to „That shore” i „Fend for yourself” z tym charakterystycznym, „zamglonym”, brytyjskim klimatem. Niby od niechcenia, powoli, nie śpieszy się, ale pięknie płynie. Na szczęście nie ma mowy o nudzie, cały czas coś się dzieje, panowie potrafią też porządnie przyłoić („No man’s land”, „Tear you up”). Przede wszystkim muzyka zawarta na najnowszym albumie The Pineapple Thief jest bardzo chwytliwa, przystępna i łatwo przyswajalna. Bez pretensjonalności, bez napinania muskułów, bez onanizmu, grają prosto, szczerze i od serca.
  Smutne na tej płycie są przede wszystkim teksty. Opowiadające o zmianach, problemach, rozstaniach: „don’t be afraid to miss me” („In exile”), „How could I let you get so far from me?” („The final thing on your mind”), czy “I don’t remember if we stood up there” (“Where we stood”). To tylko co lepsze przykłady. Trzeba jednak przyznać, że znakomicie pasują do ogólnie nostalgicznego, refleksyjnego i melancholijnego nastroju albumu. Nie zawsze jest wesoło, ale nawet wtedy może być pięknie, co bardzo trafnie pokazał Bruce Soord na najnowszym dziele swojego zespołu.
  W myśl nie robienia niczego na siłę, nie mam ochoty silić się na błyskotliwą puentę i nadęte podsumowanie, zakończone banalną frazą („długo czekałem na taką płytę”) lub przeintelektualizowanym bełkotem („Bruce Soord porzuca kaftan niewygodnego konwenansu stylistycznego na rzecz nieskrępowanej wizji artystycznej, niezmąconej dogmatem archaicznych ram gatunkowych”). Polecam ten album zdecydowanie, kupujcie, słuchajcie i cieszcie się! Póki jeszcze wszyscy mamy z czego.
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński czwartek, 22, wrzesień 2016 21:29 Link do komentarza