1 komentarz

• 

  O istnieniu Perfect Beings dowiedziałem się kilka tygodni temu, a tu okazuje się, że istnieją od 2012 roku i wydali właśnie trzeci album. Przedziwna jest ta kapela. Pochodzą ze Stanów Zjednoczonych, grają jak Brytyjczycy lub Skandynawowie, a nową płytę zatytułowali po niemiecku. „Vier” to po naszemu „Cztery”, co też nie pasuje, bo to dopiero ich trzeci krążek. I tak już będzie z nimi cały czas.
  Amerykanie postawili przed sobą zadanie trudne i bardzo ambitne. Nagrać długi album, który wypełni dwie płyty winylowe, z czego na każdej stronie każdej z nich będzie osobna suita. Jak postanowili, tak też zrobili, płyta składa się z czterech części o średnim czasie trwania 18 minut, przy czym każda jest jeszcze podzielona na poszczególne utwory. Z uwagi na takie rozwiązanie, album jest bardzo rozbudowany i eklektyczny. Postaram się krótko opisać każdą suitę, ponieważ ciężko jest je łącznie podsumować.
  „Guedra” to zbiór pięknych, delikatnych kompozycji, w których znalazło się miejsce na anielskie śpiewy, urocze harmonie wokalne, dźwięki saksofonu i delikatne brzmienia symfoniczne. W pierwszej części albumu otula nas zamglony, brytyjski klimat, przełamany od czasu do czasu bardziej skomplikowanym przejściem rytmicznym lub pauzą. Brzmi znajomo? Oczywiście, przecież King Crimson, Genesis, Yes czy Pink Floyd robili takie rzeczy ponad 40 lat temu, a Anathema, Airbag, Beardfish i Wobbler wiele lat później.
  „The Golden Arc” to przedziwna, najbardziej eklektyczna w zestawie, ale też niestety najbardziej chaotyczna i najmniej spójna część „Vier”. Osobno te utwory są dobre, ale razem stanowią nielogiczną całość. W „The Persimmon Tree” robi się nastrojowo, ale nie jak we włoskiej knajpce, tylko w starym horrorze klasy C, ponieważ ta kompozycja mogłaby stanowić do niego ścieżkę dźwiękową. Kolejne dwa utwory są krótsze, szybsze i mają pewien karmazynowy odcień oraz rybi posmak, ale nie od Fisha, tylko raczej od Beardfish. A kończy się to wszystko jednym z najmocniejszych punktów albumu. „For A Pound Of Flesh” ma nośną melodię i fajną linię wokalną, a podniosły klimat kojarzy się chociażby z Anathemą.
  „Vibrational” w dużym skrócie można określić jako „ambient, psychodelia, Tangerine Dream, Pink Floyd i inne wynalazki”, ale to też nie do końca tak, bo panowie oczywiście muszą trochę namieszać. Pierwsze dwa utwory wpisują się w stylistykę kosmiczno-psychodelicznych odlotów do krainy nigdy-nigdy, przeplatanych elektronicznym, nowoczesnym minimalizmem, choć w „Mysteries Not Answers” znajdzie się miejsce dla czarującego wokalu, który stanowi kolejny, bardzo mocny punkt „Vier”. Dalej jest różnie, bo o ile w „Altars Of The Gods” robi się bardziej tradycyjnie rockowo dzięki pełnemu instrumentarium i większej ilości energii, to „Everywhere At Once” to już kakofoniczny odjazd z dużą ilością przejść i wrzaskiem czyli mieszanka, której nie powstydziliby się maniacy z The Dillinger Escape Plan. A na zakończenie kolejna porcja eteryczności.
  Ostatnia suita „Anunnaki” w głównej mierze kontynuuje nurt delikatny, łącząc wpływy brytyjskie ze skandynawskimi, z przewagą tych drugich. Momentami robi się nieco chłodniej („Patterns Of Light”), ale nie syntetycznie. Jazzowe partie i gitarowe solówki w „A Compromise” i „Hissing the Wave Of The Dragon” zdecydowanie ocieplają klimat. W „Hissing the Wave Of The Dragon” wraca motyw przewodni z „A New Pyramid”, a spokojne „Everything’s Falling Apart” zostaje zniszczone na koniec przez ostrą partię saksofonu.
  Sporo tego, prawda? Moim zdaniem za dużo. Perfect Beings to grupa bardzo utalentowanych muzyków o dużej wyobraźni muzycznej, z ogromnym potencjałem i szerokimi horyzontami, ale przy nagrywaniu „Vier” zabrakło albo asertywnego producenta albo samokrytycyzmu. Spokojnie można było wyciąć z tego albumu kilka utworów, by stworzyć bardziej spójną i konsekwentną płytę. A tak powstał wielki, muzyczny moloch, który sprawia wrażenie, jakby muzycy bali się, że nigdy więcej niczego nie stworzą i teraz muszą zaprezentować wszystko co potrafią, bo to ich ostatnia okazja by się wykazać. Albumu ciężko słucha się w całości od początku do końca, bo jest bardzo długi i dość skomplikowany, do tego niektóre patenty powtarzają się w poszczególnych suitach, przez co rozdział stylistyczny jest słyszalny, ale to raczej linia przerywana, a nie gruba krecha. Warto słuchać poszczególnych części osobno, ponieważ każda jest na swój sposób intrygująca, a dawkowane rozsądnie, nie szkodzą. Za to nie dziwię się, że zespół wylądował w szeregach InsideOut. Nie wiem czy jakikolwiek Amerykanin, poza członkami Perfect Beings, słucha takiej muzyki, ponieważ są to brzmienia przeznaczone raczej dla europejskich uszu.
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński wtorek, 23, styczeń 2018 21:15 Link do komentarza