1 komentarz

• 

  Gdy w drugiej połowie lat siedemdziesiątych Józef Skrzek rozbudował instrumentarium [b]SBB[/b] o syntezatory Mooga i syntezator imitujący brzmienia smyczkowe, zamarzył, by skomponować wielki poemat symfoniczny ze współudziałem orkiestry. Niestety włodarze Polskich Nagrań nie stanęli na wysokości zadania, wystraszywszy się kosztów przedsięwzięcia, i lider SBB musiał zrezygnować z orkiestrowego wsparcia. Jednak dwa niespełna dwudziestominutowe skomponowane utwory pozostały. I tak powstała płyta [i]'Ze słowem biegnę do ciebie'[/i]. Album, który może stać w muzeum Sevres pod Paryżem jako wzorzec rocka symfonicznego. Znakomita to płyta. Perfekcyjnie zagrana i nagrana. W latach siedemdziesiątych mało zespołów cechowała podobna biegłość wykonawcza, co śląskie trio.
  Otwierająca tytułowa suita powala pięknym solem Antymosa Apostolisa i bardzo gęstą perkusją Jerzego Piotrowskiego. A później Józef Skrzek gra po prostu fenomenalnie: nie sposób wprost podążyć za zmianami tempa i nastroju, jakie serwuje słuchaczom. Warto też zwrócić uwagę na bardzo fajny tekst, chyba nieco wyprzedzający swoje czasy:
  

  
  'Tak wszędzie słowa, słowem osaczenie
  Wszystko nazwane, bądź nazwanym będzie
  Ze słowem biegnę do ciebie w milczenie
  Ze słowem biegnę do ciebie w mówienie'
  
  Druga suita [i]'Przed premierą'[/i] w niczym nie ustępuje poprzedniczce. Bardzo adekwatny ma przy tym tytuł: kiedy się jej słucha, rzeczywiście można poczuć wszystkie emocje, które targają aktorami, muzykami, i w ogóle wszystkim, którzy muszą się poddać ocenie jakiegoś audytorium. Mamy tu i nerwowe pulsacje basu oraz perkusji, i łagodzące napięcie solówki gitarowe, a wszystko przemieszane niczym w tyglu po to, by po 16 minucie niemal eksplodować wspólnym solem gitary i minimooga, a potem bardzo efektowną partią perkusji. Coś pięknego!
  I kiedy słuchacz dochodzi do siebie po takiej dawce emocji, czeka go jeszcze jedna niespodzianka. Zremasterowana wersja płyta zawiera półgodzinną suitę [i]Odejście: Tęsknota/Wyzwolenie/Odejście/Rozłam/Pojednanie[/i]. Z nieco psychodelicznego, orientalnego wstępu wyłaniają się monumentalne instrumenty klawiszowe, a po nich wokal z moim ulubionym fragmentem:
  
  'gdzie tylko wody przestronne
  miejsce po stopie
  w głąb opada rybą'
  
  A potem już tylko jazz-rockowa jazda bez trzymanki i trochę kosmicznych pogłosów. Ale w tym chaosie jest metoda, całość brzmi chyba jeszcze lepiej, niż utwory podstawowe.
  Świetna płyta. Trzeba posłuchać!
  5/5

  Michał Jurek wtorek, 10, sierpień 2010 19:50 Link do komentarza