1 komentarz

• 

  Dusza prawdziwego artysty włada swoim własnym językiem. Narzeczem, w którym słowa zastępują między innymi emocje, melancholia, melodia. Nierzadko jest w nim także prostota, jako prostolinijny, trafiający w serce sposób wyrazu. Język to tak bardzo urokliwy, co zapomniany, w czasach, w których muzyka stała się ogólnie bardzo plastykowa. Chwilami tak sztuczna, że dla wrażliwego słuchacza niezrozumiała.
  Do artystów, którzy władają tym zapomnianym językiem należy min. Asher Quinn - wokalista i kompozytor z Londynu, od ponad 20 lat działający na scenie, kojarzony z kanonami nurtu 'New Age', popularnego zwłaszcza na przełomie lat 80 i 90. Dorobek Ashera jest imponujący. Nagrał już ponad 20 albumów, zjeździł pół świata. Dla tych, do których serc trafia, jest mesjaszem duszy, uświęcającym i kojącym jej zadry i problemy, jakich w codziennym życiu jest przecież mnóstwo.
  Kiedy po raz pierwszy wkładałem do swego odtwarzacza płytę 'Forgotten Language Of The Heart', nie spodziewałem się, że za chwilę i moja dusza będzie miała okazję na mały 'reset'. Ale już przy pierwszych akompaniamentach gitary akustycznej, i głosie Ashera, którego dotąd - przyznaję, nie znałem, coś w mym wnętrzu drgnęło.
  Album 'Forgotten Language...' to jak gdyby podróż przez całą karierę londyńskiego artysty, zamknięta na dwóch, wypełnionych po brzegi dyskach cd. To swego rodzaju podsumowanie to jednocześnie także podróż do głębi ludzkiego serca.
  Mamy tu do czynienia zarówno z utworami studyjnymi jak i wykonywanymi na żywo. Obok własnych kompozycji i tekstów, karierę artysty spina mnóstwo interpretowanych w niezwykle oryginalny, duchowy sposób utworów bardzo różnych wykonawców, od których Asher czerpie swą strawę duchową. Są tu kompozycje choćby Leonarda Cohena ('Bird On The Wire'), Johny Cash'a ('The First Time Ever I Saw Your Face'), The Stranglers ('Golden Brown'), Shinead O'Connor ('Silent Night'), Morrisey'a i The Smiths ('Please Let Me Get What I Want'), Art Garfunkel ('Down In The Willow Garden') czy Boba Dylana ('Copper Kettle'). Asher nie boi się tworzyć przeróbek tak zacnych wykonawców, ponieważ sam jest artystą przez duże A. Wykonuje również tradycyjne piosenki z wielu stron świata, oczywiście z własną, wyjątkową aranżacją. Jest to choćby 'Lily Of The West' - tradycyjna piosenka rodem z zachodniego wybrzeża USA, którą również wykonywali min. Bob Dylan i Joan Baez. Jest też 'Allah, Hallelujah, Elohim' traktująca o identycznym pojęciu miłości w wielu kulturach religijnych na świecie. Mamy też tradycyjną piosenkę rodem z Hiszpanii - 'Field Of Star', czy też liturgiczna pieśń z greckim zabarwieniem - 'Gloria'.
  Asher Quinn ma wielu znamienitych przyjaciół. Zagorzali fani rocka progresywnego zastrzygą uszami na takie nazwiska jak Anthony Philips (min: 'A Solitary Bird', 'Sacred Heart') czy Andrew Latimer (tradycyjnie cudowne partie gitary w moim ulubionym na płycie 'Soldier Of Love').
  Wszystko to dzieje się przy delikatnym akompaniamencie pianina, gitar akustycznych i elektrycznych, harmonijek, obojów, lutni, ciekawie zaaranżowanych partii keyboardów.
  Płyta to bardzo wyjątkowa, stanowiąca muzyczne antidotum, dla steranej przez codzienny zgiełk i problemy, duszy, której nie obcy jest zapomniany język. Język płynący z głębi serca.
  Uważam, że takich albumów nie powinno się oceniać, więc pozwólcie, że zachęcę Was tylko do zażycia strawy duchowej. Zaręczam, że jest ona potrzebna każdemu z nas...

  Krzysztof Baran piątek, 12, czerwiec 2009 03:46 Link do komentarza