1 komentarz

• 

  Michaelowi nie dlatego, że akurat urodził się w Londynie los dał prztyka w nos. Dlaczego?
  
  Porzucony! Wychował się u pary uchodźców wojennych o polskich korzeniach, z którymi relacje nie tylko z tej przyczyny przypadku były jakie nie były. Nieszczęśliwy i osamotniony szukał ucieczki od rzeczywistości. Znalazł ją biorąc gitarę do ręki i zrozumiał, że muzyka jest jego najlepszym ratunkiem. W tym momencie narodził się Jakko Jakszyk – wirtuoz, gitarzysta, który wziął udział w wielu projektach muzycznych. Jest on także solistą i kompozytorem.
  
  „The Bruised Romantic Glee Club” to ostatni album artysty wydany w 2006 roku. Składa się z dwóch płyt. Pierwsza o podtytule „Now” jest zbiorem jedenastu niezwykle barwnych autorskich kompozycji. Jakko wklepał w nowoczesny rock progresywny wiele sąsiednich gatunków uzyskując ciekawe brzmienie, jak w: „Forgiving”, „The Things Doxi”, „Dali And Duchamp”. Kontrastują te utwory z odważniejszymi propozycjami „The Things We Throw Away” czy „Catley's Ashes”, zagranego na nutę zespołów z Canterbury, których twórczość możemy usłyszeć na drugiej płycie. Zwie się ona „Then” i jest zbiorem interpretacji utworów artystów będących główną inspiracją dla Jakszyka. Jak Soft Machine, King Crimson, czy Henry Cow. Moją uwagę przykuło przecudowne wykonanie utworu „Islands”. Dziewięciominutowa czarowna kompozycja, a w szczególności partia saksofonu Gary'ego Barnacle'a, który także w poprzednich utworach uszlachetniał kompozycje swoim instrumentem.
  
  Trzeba też wspomnieć o reszcie instrumentalistów udzielających się na tej płycie. Jakko zaprosił muzyków, z którymi współpracuje już od dawna jak np. Robert Fripp (King Crimson), Mark King (Level 42) i Gavin Harrison (Porcupine Tree), dający popis swych umiejętności w utworze „Pictures of an Indian City”. Jakszyk mimo niedużej dyskografii wyrobił sobie już markę. Poprzednie jego płyty osiągnęły sukces, temu albumowi brak jednak świeżości. Mimo wszystko myślę, że „The Bruised Romantic Glee Club” może także sięgnąć górki. Stanowi kawał dobrego rocka progresywnego. Polecam go miłośnikom brytyjskiej kuchni progresywnej.
  
  4,5 / 5
  
  
  Mikołaj Grażul

  Mikołaj Grażul poniedziałek, 26, październik 2009 22:27 Link do komentarza