1 komentarz

• 

  Zastanawialiście się kiedyś jak zabrzmiałby King Crimson gdyby Robert Fripp zechciał nagrać płytę dla ludzi? Myślę, że mniej więcej tak. Zespół Bończyk/ Krzywański na swojej trzeciej płycie znalazł świetny balans między awangardowymi odlotami, aranżacyjnym wyrafinowaniem i piosenkową przystępnością. Zbigniew Krzywański nigdy nie krył swojej fascynacji Karmazynowym Królem i w swoim postrepublikańskim, prężnie działającym wcieleniu, daje jej upust.
  
  Mamy do czynienia z formami piosenkowymi. Kilka minut trwania, struktura zwrotka-refren zachowana. Ale to ograniczenie w żadnym razie nie umniejsza klasy utworów! Gitara Krzywańskiego wchodzi w mocne interakcje z warr guitar (!) Jakuba Nowaka, nabijane przez Ryszarda Guza rytmy do najprostszych nie należą, ale mamy też zmiękczające ten eksperymentatorski nerw klawisze Bartłomieja Gasiula i masę kapitalnych melodii. Krzywański-kompozytor nie zawsze jest w stanie uciec od swojej przeszłości, ale w sumie dlaczego miałby to robić? Dlatego mocny, wykrzyczany refren Mamo, daj mi sen kojarzy się z najbardziej ekspresyjnymi utworami Republiki. Ale też zdarzają się bardziej bezpośrednie nawiązania do Crimsonów - taki Jeniec to jakby odpowiedź na Frame By Frame (tylko riff jakby z Zeppelinowego Kashmiru), przeciągłą linię wokalną pod Adriana Belew ma też Celebryta. Siłą Ideologii snu jest zresztą mnogość klimatów. Delikatne, intymne Nibiru i Gazeta sąsiadują z żywiołową Katatonią, a finał... Finał jasno wskazuje na to, że dawni Depresjoniści teraz cieszą się dobrym humorem. Najpierw prośba Bończyka do Krzywańskiego o jakąś przystępniejszą zagrywkę na koniec, po której następuje wściekły gitarowy atak. A potem Instruolo - klasyczny opolski pop - wesolutka piosenka o idealnym świecie (choć sam tekst jest mocno ironiczny).
  
  A'propos tekstów - Jacek Bończyk nadał kompozycjom partnera status piosenki literackiej. Obejmuje swoimi nieoczywistymi lirykami całe spektrum tematów. Sporo miejsca poświęca medialnej rzeczywistości (Celebryta, Gazeta), rozkłada na czynniki pierwsze relacje damsko-męskie: te nieudane (Jeniec) i te szczęśliwe (Nibiru), a pojawiający się w kilku tekstach motyw snu to celna metafora stanu nieświadomości z wyboru, który ogarnia jednostki i społeczności. Interpretacje wokalne? Słychać w głosie pana Jacka wspaniały aktorski warsztat (co akurat zaskoczeniem nie jest), ale Bończyk otwiera się też na bardziej intuicyjną, rockową ekspresję (najwyraźniej w Jeńcu i Mamo, daj mi sen).
  
  Płyta dojrzała, ale nie nudna. Piosenkowa, ale o lata świetlne odległa od popowej sztampy. Oryginalna i wciągająca po prostu. Można się tylko cieszyć, że Bończyk/ Krzywański to trwała artystyczna kooperacja. Moja ocena: 4/5

  Paweł Tryba niedziela, 05, grudzień 2010 22:40 Link do komentarza