1 komentarz

• 

  Końcówka lat siedemdziesiątych w Europie jest przez wielu uważana za końcówkę MUZYKI przy jednoczesnych narodzinach dźwiękowego kiczu i superkomercji. Aż takim ortodoksem nie jestem i mimo że kocham lata siedemdziesiąte i to te wczesne, to potrafię wyłapać różne perełki nawet z póznych lat osiemdziesiątych. A mając możliwość dalekich podróży lubię się zagłębiać w ambitniejszą muzę każdego kraju w którym przebywam. I tak kiedyś padło na... Wenezuelę! Nie miałem pojęcia o muzyce tego kraju, nie spodziewałem się tam znalezć jakichkolwiek strawnych dzwięków. I już pierwszego dnia pobytu dostałem 'w łeb' bo puszczono mi pierwszą płytę Tempano. Omal nie padłem z wrażenia... Doskonała muzyka! Miks Camela z Return to Forever, przyprawione hacketowską gitarą z domieszką amerykańskiego Happy the Man. W 1979 roku! W Wenezueli!!! 6 utworów, 43 minuty muzyki. Świetnej! Doskonale zagranej i zaśpiewanej. Niekomercyjnej, co w tamtym okresie graniczyło z cudem ! Świetne klawisze, świetna gitara, rytmy typowe dla Ameryki Łacińskiej. Rock iberoamerykański jest stosunkowo mało znany w Polsce, a szkoda bo, jak słyszę co w Europie zdobywa popularność to mam ochotę mordować dziennikarzy muzycznych... Europa zrobiła cudowne lata siedemdziesięte... i stanęła w miejscu robiąc tym samym trzy kroki wstecz, a świat poszedł do przodu... A o tym jak bardzo przekonało mnie właśnie Tempano. I od razu muszę wam powiedzieć, że ten naprawdę znakomity debiut nie jest ich najlepszą płytą....

  Aleksander Król czwartek, 08, grudzień 2011 14:38 Link do komentarza