1 komentarz

• 

  Wiem, że wiele osób uważa, że najlepsza płyta z rockiem progresywnym pochodząca z Czechosłowacji to Svitanie grupy Blue Effect. Też bardzo lubię ten album i niewątpliwie jest to najlepsza płyt tego zespołu. Wydaje mi się jednak że, jeśli chodzi o pierwsze miejsce wśród czeskich progresywnych albumów to ma on co najmniej jednego poważnego konkurenta. W mojej opinii jest nim Dialog S Vesmirem zespołu Progres 2. Formacja ta zaczęła się tworzyć w końcówce lat sześćdziesiątych aby zadebiutować w roku 1971 jako The Progress Organisation płytą Barnodaj. Trzeci, wydany w roku 1980 album Dialog S Vesmirem (Dialog z wszechświatem) przyniósł nową nazwę grupy, a także zmiany w składzie. Osobami łączącymi wszystkie trzy płyty są jedynie: gitarzysta Pavel Vane i perkusista Zdenek Kluka. W pewnym sensie każdą z tych płyt przygotowywał więc tak naprawdę zupełnie inny zespół.
  
  Tą pierwszą czechosłowacką rock operę można określić jako space rock ze świetnymi, drapieżnymi gitarami. Choć została wydana w roku 1980 to jednak stylistycznie przynależy do muzyki z pierwszej połowy lat siedemdziesiątych. Na pochwałę zasługują wszyscy członkowie tego składu, a całość brzmi naprawdę doskonale i spójnie. Ta płyta nie ma słabych momentów. Gdyby nagrał ją jeden z brytyjskich zespołów z pewnością każdy wymieniałby ją dzisiaj jako pozycję należącą kanonu rocka progresywnego. Już gitarowe intro z pierwszego utworu zapowiada prawdziwą ucztę. Świetna jest delikatna i spokojna, rozpoczynająca się space rockowo Pisen o jablku. Fajny jest w niej elegancki wokal i sielskie partie instrumentów klawiszowych. Doskonała jest końcowa część z bardzo dobrą gitarą. Zwraca uwagę przesycony grozą utwór Odlet, który stanowi jeden z najmroczniejszych, a czasem wręcz szalonych momentów płyty. Jednym z najciekawszych fragmentów są także obydwie części Planeta Hieronyma Bosche. W pierwszej z nich genialnie buduje nastrój gitara oraz ponownie instrumenty klawiszowe. Zaskakują też kolejne zmiany nastroju. Druga część zachwyca ciężką linią basu. Natomiast rozpoczynająca się w jej trzeciej minucie wspaniała, chrapliwa i mroczna solówka na gitarze dosłownie wgniata słuchacza w fotel. Radim Hladik miał naprawdę potężnego konkurenta. Nie jest to oczywiście koniec, ponieważ czas teraz na dynamiczny Muzeum planety Zeme. Z kolei niebanalny wokal odnajdziemy w Tisice mych oci - uroczym, wręcz balladowym utworze, w którym jednak nastrój także zmienia się niespodziewanie. Krótki utwór Honicka to kolejny popis klawiszowy. Album zamyka, najbardziej space rockowy, senny Vykrik v Proxima Centauri, w którym odnajdziemy także niemal floydowską gitarę.
  
  Polecam szczególnie wznowienie wytwórni FT Records z roku 2010, na którym znalazły się cztery utwory dodatkowe, a także druga płyta z pełnym zapisem nagranej w roku 1978, a wydanej oryginalnie dopiero w roku 1993 koncertowej wersji całego albumu. Na zachętę wspomnę tylko, że niektóre momenty są jeszcze lepsze niż na wersji studyjnej.

  Krzysztof Pabis piątek, 06, styczeń 2012 14:56 Link do komentarza