1 komentarz

• 

  Kilka lat temu, zaprzyjaźniony zbieracz staroci, wielki miłośnik krautu, zadzwonił do mnie z pytaniem czy znam pingwina. Nie bardzo wiedziałem, czy to płyta, zespół, czy też gość po prostu stracił instynkt samozachowawczy i chce w dziób... Delikatnie spytałem 'ale o co chodzi...?' i usłyszałem, że zdublował sobie ultra rzadką płytę, więc pomyślał o mnie, bo to stare granie. Stare granie z reguły podnosi mi ciśnienie, więc pojechałem... Pingwina nie znałem, ale czułem że warto poznać. No i miałem rację. To jedyny, znakomity album, zapomnianej, doskonałej niemieckiej grupy. Dynamiczne utwory, z połamanymi rytmami, organami hammonda, saxofonem, fletem i świetną gitarą - czyli wczesny progres z elementami jazz-rocka na światowym poziomie. Sześć utworów, 43 minuty muzyki. Muzyki stylistycznie przypominającej Frumpy i Subject Esq. Nawet niemiecki wokal jest tu lekkostrawny i absolutnie nie psuje całości. Natomiast 'rozwinięcia' tematu to już absolutna ekstraklasa, z długimi improwizacjami np. fletu. Rewelacja... Polecam wszystkim amatorom starych brzmień, a fani muzy z pogranicza hard rocka, proga i jazzu po prostu oszaleją z zachwytu...

  Aleksander Król wtorek, 08, maj 2012 17:12 Link do komentarza