1 komentarz

• 

  Ciekawostką związaną z drugą płytą włoskiego Alphataurus'a jest fakt, że nagrana była w tym samym roku co doskonały debiut (1973), natomiast ukazała się... dziewiętnaście lat później...(1992)! I być może nie było by w tym nic nadzwyczajnego gdyby był to dużo słabszy materiał, ale jest jeśli nie równorzędny - to lepszy. Trochę zubożał skład - zniknął wokalista, co w wypadku włoskich kapel jest olbrzymim plusem (ach ten język...). Według opisu, funkcję wokalisty przejął perkusista i nawet coś tam pomrukuje przez 30 sekund, ale tylko w ostatnim kawałku (bo śpiewem mimo najszczerszych intencji tego nazwać nie można...), więc nie wolno wierzyć we wszystko co jest napisane....A muzyka? Brak wokalu zdecydowanie wyszedł jej na dobre, nabrała oddechu, a improwizacje zyskały więcej przestrzeni. Cztery utwory, najdłuższy 14 minut. Całość - typowo dla winyli - niecałe 33 minuty. Ci goście naprawdę umieli grać! Zawsze wolałem płyty krótkie i dobre, od długich i nudnych, a takie tendencje pojawiły się niestety wraz z nadejściem epoki CD. Ten materiał był przygotowywany (całe szczęście) w czasach gdy o kompaktach jeszcze nikt nie śnił i to słychać. Prawie cały materiał to popis klawiszowca (Pietro Pellegrini był założycielem i twórcą prawie całego materiału grupy), ale gitarzysta o swojsko brzmiącym nazwisku Wasserman też dogrywa swoje arcyciekawe dźwięki (zwłaszcza w improwizacji w trzecim kawałku). Całość słucha się świetnie, nie znam i nie rozumiem przyczyn dla których ta naprawdę znakomita płyta nie ukazała się w swojej epoce. Polecam wszystkim wielbicielom staroci, a dla fanów ELP to wręcz jazda obowiązkowa...

  aleksander król niedziela, 16, styczeń 2011 18:35 Link do komentarza