1 komentarz

• 

  Parę lat temu znajomy kolekcjoner zaprosił mnie na kolację. Takie zaproszenie mogło znaczyć tylko jedno - zdobył jakiś superrarytas, chce się pochwalić i zniszczyć moją dumę, udowodnić że jego zbiór jest ważniejszy i lepszy od mojego, a jego wiedza powinna mnie wgnieść pod dywan... Z ponurą miną - poszedłem. Kolacja - pychota, wino jeszcze lepsze. Nabierałem powoli podejrzenia, że finał będzie najlepszy... W połowie drugiej butelki padło to czego się spodziewałem: "Wiesz, Stary, coś ci puszczę..." Z ciężkim sercem zasiadłem na honorowym miejscu, tymczasem Grzegorz (bo tak ma na imię) uruchomił sprzęcicho. Już sam początek wbił mnie w fotel - Hammond, bas i perkusja. I to jak zagrane! Ale to tylko minuta z hakiem. A potem orgia dźwięków. Wszystko - od klasyki, przez folk do jazzu z silnymi akcentami progresu. Całość zagrana z cudowną lekkością. Świetny wokal, momentami lekko przypominający Andersona (tego z Yes'ów), dziesiątki pomysłów muzycznych, fragmentami oscylujących wokół sonaty patetycznej Beethovena, cudowne fragmenty akustyczne, doskonałe orkiestrowe, folkowo-jazzowe skrzypce, fagoty, chór dziecięcy i dęciaki... Burleska, emersonowski progres, operetka, klasyka i jazz - wszystko się miesza... A najbardziej dobijała mnie mina gospodarza, wiedział bydlak, że mnie trafił! Wreszcie się zlitował i podał mi okładkę - LATTE e MIELE. Jasna cholera - to byli Włosi!!! Płyta Papillon w wersji anglojęzycznej. Pięć utworów. 46 minut Muzyki. To oczywiście kwestia gustu, ale dla mnie - BOMBA - jedna z najciekawszych włoskich płyt. Opowiada historię lalki z drewna, marionetki o imieniu Papillon, która ucieka z teatrzyku do świata ludzi. Tu spotyka małą dziewczynkę, która rozpala jego uczucia. To oburza lokalną społeczność i trafia do więzienia. Zostaje skazany na śmierć. Tuż przed wykonaniem wyroku zaczyna płakać, a łzy zamieniają go w małego chłopca... Wykorzystując zamieszanie z tym związane - ucieka. Naiwne, pretensjonalne, grafomańskie... ale jednocześnie urocze! I taka jest ta płyta - dla jednych obojętna dla innych wzruszająca i piękna. Piszę tę recenzję bo właśnie po długich poszukiwaniach udało mi się zdobyć to cudo w wersji dwupłytowej - czyli anglojęzycznej i włoskiej. Zemsta jest słodka - Grzegorz wersji włoskiej nie zna. Jutro przychodzi na kolację...

  Aleksander Król piątek, 11, marzec 2011 08:16 Link do komentarza