1 komentarz

• 

  Rok po doskonałym debiucie, Il Volo, cichaczem, niemal 'z zaskoczenia' uraczyło ludzkość drugą płytą. Bez żadnej reklamy, ot, tak po prostu, któregoś dna w sklepach pojawiła się niebieska okładka i mały, biały napis Il Volo... Musiał minąć prawie miesiąc zanim rzesze fanów zorientowały się, że mają drugą płytę w zasięgu ręki. A płyta jest... jeszcze lepsza od debiutu! To już nie są 'prawie piosenki', to kawał wspaniałego proga z elementami fusion. Nigdy nie zrozumiem dlaczego ta grupa przeszła prawie 'bez echa'. Ta płyta stawia ich (oczywiście moim, cholernie subiektywnym zdaniem...) w jednym szeregu z PFM, Banco i LeOrme. Mamy tu zdecydowanie mniej wokalu z stosunku do debiutu, za to równie zdecydowanie więcej solówek. Gitara miejscami brzmi jak... Pat Metheny, tyle że był to rok 1975, a syntezatorów gitarowych jeszcze nie było! Jak on uzyskał takie brzmienie?! Do tego świetne iberoamerykańskie rytmy, kompletnie inne niż powszechnie stosowane. Sześć utworów, niespełna 31 minut muzyki. To jedna z najbardziej niedocenianych płyt Złotej Ery, o której nie wolno zapomnieć budując domową kolekcję. Polecam amatorom ambitnej formy miksu dobrego proga i fusion, a dla amatorów włoszczyzny - MUS!!!

  Aleksander Król środa, 07, grudzień 2011 09:59 Link do komentarza