2 komentarzy

• 

  Dwa lata po swoim doskonałym debiucie QVL znów pojawiła się w studiu by zarejestrować swój następny materiał. Oczekiwania publiczności i krytyki były ogromne, ale wszyscy wiedzieli że poprzeczka była zawieszona baaaaaaaaaaaaaaaaaardzo wysoko... Nieczęsto zdarza się żeby zespół utrzymał się na tak wysokim poziomie przez trzy lata. Tym bardziej, że odszedł niemal znak firmowy grupy - znakomity skrzypek Donald Lax. Zaangażowano nowego - Claudio Gilice. Gra mniej klasycznie, bardziej romantycznie, ale równie wspaniale. Pojawiły się nowe instrumenty - kontrabas, piccolo i klarnet. Część krytyków przeczuwała katastrofę. Atmosferę podgrzewały przecieki z obozu wydawcy - na próbach pojawił się jakiś chór. Wreszcie stało się! Płyta ujrzała światło dzienne. Krytyka oniemiała. Publika oszalała! Ta płyta jest chyba lepsza od debiutu! Muzyka jest nieco spokojniejsza, przez co sprawia wrażenie dojrzalszej, flet jest też bardziej stonowany przez co przestał być jethrotullowski, czuć większy luz... Muzyka nabrała jeszcze większej przestrzeni. Obie płyty QVL to absolutna czołówka w słonecznej Italii. Szkoda, że grupa wkrótce po nagraniu drugiej płyty przestała istnieć (nieporozumienia z wytwórnią). Istnieje powszechne przekonanie że gdyby nadal istnieli, dołączyli by do wielkiego tria włoskiego proga (PFM, Banco, Osanna) i przekształcili go w kwartet. Byli na najlepszej drodze. Obie płyty QVL to absolutny kanon symfonicznego rocka, bez nich żadna kolekcja nie będzie pełna. Polecam wszystkim wielbicielom Starego Grania, a dla amatorów włoskiego proga - bezwzględnie jazda obowiązkowa.

  aleksander król środa, 11, maj 2011 13:56 Link do komentarza
• 

  Il Tempo Della Gioia to album będący typowym przedstawicielem włoskiego grania z lat siedemdziesiątych. Jak dla mnie jest to płyta, która należy do pierwszej trójki włoskiego rocka progresywnego zaraz obok jedynego albumu Museo Rosenbach i płyty Felona E Sorona grupy Le Orme. Widać, że ukształtował się tu już styl zespołu i mniej widoczne są nawiązania do klasyków takich jak Jethro Tull czy Genesis. Płyta jest delikatna i spokojna, ale jednocześnie nadal obecne są ciekawe zmiany tempa i nastroju.
  
  Album urzeka melodyką. Rozpoczyna go delikatny, można wręcz powiedzieć rzewny utwór oparty głównie o delikatne brzmienie skrzypiec i instrumentów klawiszowych. Drugi utwór przynosi odniesienia do muzyki barokowej. W tle pobrzmiewają partie chóru. Utwór trzeci to z kolei ciekawe zmiany nastroju i tempa począwszy od delikatności idącej jednak w kierunku coraz większej drapieżności. Un Giorno, un Amico charakteryzują dynamiczne skrzypcowe szaleństwa i świetna gra na perkusji oraz wspaniałe partie klarnetu. Utwór jest miejscami jazzujący, ale zdobią go także przepiękne fragmenty wokalne. Ostatni utwór rozpoczyna się od nieco mrocznej partii chóru i cały osadzony jest raczej w bardziej ciemnych rejonach.
  
  Podsumowując można tylko powiedzieć, że tak jak w przypadku większości włoskich płyt ta również jest stosunkowo krótka i pozostawia lekki niedosyt. Z drugiej jednak strony są to aż 33 minuty wspaniałej muzyki. Niewielką długość albumu rekompensuje jego piękno i zróżnicowanie. Płyta zasługuje na najwyższą możliwą ocenę.

  Krzysztof Pabis środa, 11, maj 2011 13:56 Link do komentarza