1 komentarz

• 

  1977 rok. Era Zmierzchu. Zdecydowana większość włoskich grup progresywnych już nie istnieje. Kilka jeszcze walczy o przeżycie... Publiczność coraz bardziej oscyluje w kierunku San Remo, progres umiera...a może już umarł..? W takich warunkach, w Paryżu, 14 października Le Orme wchodzą do studia by nagrać kolejną płytę. Mają za sobą genialną Wielką Trylogię ('Collage', 'Uomo Di Pezza' i 'Felona E Sorona'), znakomite 'Contrappunti' i dwie kolejne, nieco lżejsze płyty. Doskonale wiedzą, że aby 'przeżyć' nie mogą nagrać zbyt trudnej płyty. Era skomplikowanych, połamanych 15-minutowych utworów już minęła... Wytwórnia płytowa żąda przebojów(!!!). Wybrali kompromis - to grzeczna, ładna płyta, utrzymana w stylu progresywnym, mająca wielkie i piękne momenty, jednocześnie proponująca elementy ocierające się o ambitny pop. 8 utworów, lekko ponad 36 minut muzyki. Muzyki dobrej, jak zwykle doskonale zagranej. Ale już nie ma hammonda, nie ma melotronu, są syntezatory... Z perspektywy czasu widać, że to dobra płyta (może nawet bardzo dobra) i bardzo dobrze zaaranżowana. Jej siłą są świetne kompozycje, dokładnie takie jak w tym czasie mogły lub musiały być... Oczywiście nie można ich porównywać do Wielkiej Trylogii, ale to przecież nie te czasy. To jedna z najlepszych o ile nie najlepsza płyta Ery Zmierzchu. Przyniosła grupie kolejny sukces finansowy i całe rzesze młodszych fanów dla których 'Felona e Sorona' była za trudna. A poza tym... naprawdę fajnie jej się słucha! Są tu doskonałe kompozycje, są piękne melodie, świetna gra klawiszy, bardzo fajna gitara, dobry wokal i jak zwykle bardzo dobra sekcja rytmiczna. Czegóż chcieć więcej? Polecam wszystkim fanom włoszczyzny - jako bardzo dobre uzupełnienie kolekcji, a osobom które dopiero zaczynają swoją przygodę z włoskim rockiem progresywnym - jako sympatyczny wstęp do poznania Złotej Ery...

  Aleksander Król niedziela, 24, kwiecień 2011 11:55 Link do komentarza