1 komentarz

• 

  Dwunasty album włoskich gigantów. Rocznik 1980. Zły rocznik dla muzyki. Progres umarł, duże zachodnie grupy nie popisały się niczym szczególnym. Genesis wydaje koszmarek pt. 'Duke', Kansas - 'Audio-Visions', Uriah Heep - 'Conquest' a Ultravox - swoją słynną 'Viennę'. Króluje muzyka zdecydowanie lżejsza, swoje pięć minut mają Roxy Music i Andreas Vollenweider. Jedynie YES wydaje fenomenalną, aczkolwiek kryminalnie niedocenianą 'Dramę'. W tych warunkach Le Orme wchodzą do studia z materiałem na kolejny krążek. Wiedzą że czas 20-minutowych suit przeminął, wiedzą że wytwórnie szukają przebojów, nie mogą nagrać płyty zbyt trudnej w odbiorze, ale też nie chcą się podporządkować modzie. Wybierają chyba jedyne wyjście z sytuacji - nagrywają płytę prawie akustyczną i stawiają na melodykę. Czy zabieg się udał? Moim zdaniem tak, choć z wielkim Le Orme to nie ma nic wspólnego. Powstała muzyka delikatna, zwiewna, melodyjna i jak zwykle w wypadku tej grupy - piękna. Osiem utworów, 33 minuty muzyki. Poza uroczymi balladami są tu utwory naprawdę fantastyczne jak choćby 'Piccola rapsodia dell'ape' - ponad pięciominutowa, instrumentalna perełka symfonicznego proga lat 80.
  
  Nie jest to Wielka Płyta Włoskiego Progresu, jednak polecam ją wszystkim miłośnikom włoszczyzny jako sympatyczne uzupełnienie kolekcji.

  Aleksander Król piątek, 13, maj 2011 10:11 Link do komentarza