1 komentarz

• 

  Gdy kilka lat temu wpadła mi w ręce ta płyta, byłem przekonany że będzie to cień kapeli próbujący jeszcze raz coś na siłę wyciągnąć z naszych kieszeni, więc zajęła dość odległe miejsce w kolejce do przesłuchania. No bo czegóż można się spodziewać po płycie, która ukazała się 35 lat po powstaniu zespołu...? Nadszedł jednak taki dzień, że bardziej z nudów niż z ciekawości wylądowała w odtwarzaczu.. Aż 14 utworów, co też nie nastawiało mnie optymistycznie.. Odpaliłem sprzęt. I zdębiałem już w pierwszej minucie. To znowu WIELKIE LE ORME !!! Powrót do korzeni w wielkim stylu! Instrumentarium z 21-go wieku, ale muzykę przepełnia duch początków 20-go.. Nowi ludzie w składzie (Francesco Sartori odszedł do...Andrea Bocelli'ego), ale myślenie stare. I za to ich kochamy... Jak już wspomniałem - 14 utworów, lekko ponad 42 minuty muzyki. I piękna okładka, autorstwa innego geniusza - Paula Whiteheada, przedstawiająca cztery żywioły - bo tego dotyczy tematyka płyty. Otwarcie - wspaniałe... Taniec wiatru część pierwsza. Już w tym utworze mamy wszystko - piękne linie melodyczne, połamane rytmy, wszechobecne , znakomite klawisze, doskonałą gitarę, świetny wokal, fragmenty akustyczne i bardzo dobry tekst. I tak, a nawet lepiej, do końca płyty... Dziesiątki kapitalnych, często zaskakujących pomysłów, wspaniałe solówki, zarówno gitarowe jak i klawiszowe, potężne, fragmentami symfoniczne brzmienie i klasyczna w przypadku Le Orme wielopłaszczyznowość muzyki. Wspaniała płyta! Nie wiem czy nie najlepsza z rocznika 2001... A na pewno najlepsza w dyskografii Le Orme od Contrappunti (1974). To taki suplement do Wielkiej Trylogii. Polecam wszystkim - fani neo proga będą pod wrażeniem, wielbiciele staroci - mile zaskoczeni, a zwolennicy starej włoszczyzny zawyją ze szczęścia....

  Aleksander Król piątek, 22, kwiecień 2011 08:16 Link do komentarza