1 komentarz

• 

  Kilkanaście lat temu, znajomi wyciągnęli mnie na tydzień do Szwecji. Na ryby. Siedzieliśmy w łodzi od świtu do nocy walcząc z ogromnymi szczupakami, okoniami i łososiami, popijając miejscowe rozgrzewacze i robiąc sobie co 3-4 godziny przerwę na grilla. Podczas jednej z takich przerw spotkaliśmy na brzegu zaprzyjaźnioną ekipę z Francji (mieszkali w domku obok naszego...). Przy ognisku - jak to przy ognisku, różne tematy, ale mnie zaciekawił potężny żabojad z słuchawkami na uszach, kiwający się na wszystkie strony. Spytałem jego kumpli czego słucha. Delirium. Nie co ma, tylko czego słucha. Odpowiedz jednak była taka sama - Delirium. Wielkolud chyba zrozumiał, że rozmawiamy o nim, zdjął słuchawki i przysiadł się do nas z radosną miną. Spytałem o muzykę. Podał mi słuchawki. Potężne sennheisery. Założyłem, a on włączył muzykę. Po chwili już nie wiedziałem gdzie jestem i po co... To co usłyszałem wstrząsnęło mną do głębi - flet z Jethro Tull, mellotrony z King Crimson, klawisze z ELP i świetna sekcja... Więc to było owe Delirium. Pokochałem ten stan... Wieczorem, po powrocie, poznałem szczegóły - Italia, rocznik 1972 a więc Złoty Wiek. Osiem utworów, 37 minut muzyki. Muzyki znakomitej, zróżnicowanej, nie zamykającej się w jednym stylu. Momentami wielki prog, nawet symfonik, przeplatany z jazz-rockiem i różnego rodzaju eksperymentami muzycznymi. Świetna płyta. Dopadłem ją przed wyjazdem i dość długo nie wyjmowałem z discmana. Polecam wszystkim miłośnikom starej włoszczyzny, a i fani King Crimson powinni być zachwyceni.

  Aleksander Król czwartek, 07, kwiecień 2011 10:51 Link do komentarza