1 komentarz

• 

  Druga płyta włoskiej Calliope powstała rok po debiucie. W zasadzie jest kontynuacją pomysłu wykorzystanego rok wcześniej, czyli zagrania w stylu Złotej Ery. 'W zasadzie' - bo niestety czar prysnął. Tu już słychać i czuć lata dziewięćdziesiąte, pomimo używania instrumentów z końca lat siedemdziesiątych. Płyta ma wielkie momenty, (zwłaszcza instrumentalne 'odjazdy' w La Prova) pokazujące niebagatelne umiejętności muzyków, ma wspaniałe kompozycje... i koszmarne chórki żeńskie w stylu San Remo.
  Niewiele pomagają fajne solówki gitarzysty, niewiele pomaga kapitalna gra sekcji - tego zagłuszyć się nie da... A szkoda, bo reszta jest całkiem fajna. 50 minut muzyki. 8 utworów. Jest coś dziwnego w tej płycie. Kapitalne fragmenty instrumentalne, doskonała gra muzyków, zmiany tempa, klimatu, mocno zakręcone rytmy czyli coś co powinno rzucać na kolana, a z drugiej strony kompletny brak jakiejkolwiek dramaturgii w wokalu (kiepskim, na dodatek...) sprawia że i nam ciężko skupić się na muzyce.
  Podsumowując - płyta znacznie gorsza od debiutu, pomimo naprawdę rewelacyjnych fragmentów potrafi znużyć i uśpić.... Polecam jedynie zagorzałym fanom włoszczyzny..

  Aleksander Król wtorek, 03, maj 2011 20:28 Link do komentarza