1 komentarz

• 

  Minęły prawie dwa lata od świetnego debiutu, wszyscy myśleli że Procession podzielił los setek innych włoskich kapel i jedynie błysnął przez chwilę na ówczesnej scenie rockowej, znikając potem na zawsze, jednak grupa szykowała niespodziankę. Ta niespodzianka nazywała się Fiaba i ukazała się w 1974 roku. Niespodzianką było to że istnieli, niespodzianką był fakt że skręcili ostro w kierunku czystego progresu i niespodzianką był skład - zmienił się perkusista i klawiszowiec, odszedł jeden z gitarzystów (Marcello Capra), pojawił się Ettore Vigo z Dellirium i fantastyczna wokalistka z legendarnego Circus 2000 - śliczna Silvana Aliotta... No i sama muzyka - nabrała progresywnej przestrzeni, akustycznego pleneru... Cisza zaczęła być kolejnym instrumentem. Powstał album, na którym znalazło się 6 utworów. 35 minut muzyki. Pięknej, progresywnej, z fantastycznym fletem , lekko jazzującym saksofonem, świetną gitarą, pięknym mellotronem, wręcz genialnym basem i doskonałą perkusją. Aż trudno uwierzyć że to ten sam zespół.... W większości rankingów ich debiut jest zaliczany do czołowej dwudziestki włoskiego proga, zapomina się jednocześnie o tej płycie, która jest siłą rzeczy mniej przebojowa, ale równie wielka i wspaniała, a melodyjnie - chyba nawet lepsza.. To właśnie tu jest słynny włoski Wielki Spektakl Na Niebie czyli cytat z Pink Floyd z nieśmiertelną wokalizą Clare Torry w wykonaniu Silvany. Polecam ten krążek wszystkim fanom włoszczyzny, wielbicielom staroci i wczesnego progresu. I wszystkim tym którzy podświadomie czują sztuczność i wtórność neoprogresu...

  Aleksander Król wtorek, 24, maj 2011 08:49 Link do komentarza