1 komentarz

• 

  Wiele współczesnych włoskich grup próbuje zmierzyć się z legendą Złotej Ery, jedne robią to lepiej,inne gorzej, a w wielu przypadkach wychodzi z tego karykatura, lub kwintesencja kiczu, dlatego też staram się te płyty obchodzić z daleka, znajdując przeróżne wymówki... Czasami jednak wykręcić się nie da, trzeba posłuchać... Od kiedy zacząłem recenzować włoski progres w ProgRocku większość moich znajomych postawiła sobie za punkt honoru puścić mi 'coś' czego nie mam na półce, a ponieważ mam ogromną większość, sięgają po różnego rodzaju potworności z lat dziewięćdziesiątych, lub co gorsze , nawet z osiemdziesiątych ! Robią to jednak z reguły przy niezle zaopatrzonym barku, moja tolerancja na te dzwięki wzrasta wprost proporcjonalnie do ilości spożytej whisky, ale nie aż tak żeby je polubić. Z rachunku prawdopodobieństwa wynika ,że za którymś razem powinienem trafić na coś znośnego... I tak jakieś pół roku temu , zawitał u mnie Mario. Wielkie chłopisko, genialny kucharz (szef kuchni w jednym z krakowskich hoteli) a do tego miłośnik włoszczyzny. I przywlókł coś co nazywało się La Maschera di Cera ... Nie znałem. Bo i po co skoro rocznik 2002 ? Nawet wina z tego rocznika są do d.... Ale Mario był nieugięty , musieliśmy posłuchać. Westchnąłem z rezygnacją i włączyłem... Spodziewałem się katastrofy, San Remo albo czegoś jeszcze potworniejszego. Jednak po trzech minutach spokojnie odłożyłem boski napój i zacząłem gorączkowo grzebać w internecie co to do diabła jest ta La Maschera di Cera ... ??! Wielka MUZYKA jakby żywcem wyjęta ze Złotej Ery , wszechobecne melotrony, hammondy, cudowny flet, świetna sekcja, dobry wokal, no i doskonałe kompozycje wyraznie nawiązujące do najlepszych lat Banco, Museo Rosenbach, Il Balletto di Bronzo, PFM i LeOrme. Jedynie 4 utwory, 42 minuty wspaniałego, klasycznego, włoskiego rocka symfonicznego. 42 minuty które powinny zachwycić każdego miłośnika Złotej Ery. 42 minuty które powinny zachwycić KAŻDEGO ! Pierwszy utwór, tytułowy La Maschera di Cera, to blisko 20 minut cudownych , połamanych rytmów, pięknej melodyki, wspaniałych melotronów i krystalicznie czystego progresu nawiązującego do starych mistrzów. Miałem wrażenie że czas się cofnął. Magiczna, piękna płyta. I wielki zespół, który był w stanie odtworzyć tamten klimat... Drugi numer to Del Mondo che Crolla (6:00) , równie piękny jak ten tytułowy, z fajnymi solówkami klawiszowymi, powalającym melotronem i fletem..Trzeci - Del Mio Abisso e del Vuoto (9:41), lekko jazzujący na początku o wczesno crimsonowskich klimatach , monumentalny, pyszny progres... I czwarty, ostatni Del Mio Volo (7:07). Piękny, klasyczny rock symfoniczny, z przjmującym wokalem i wspaniałymi hamondami... Świetna płyta ! Natychmiast sciągnąłem z Włoch trzy następne. A La Maschera di Cera ... - polecam wszystkim. Dla fanów Złotej Ery absolutny MUS !!!

  Aleksander Król wtorek, 01, listopad 2011 09:32 Link do komentarza