1 komentarz

• 

  Trzy lata po doskonałym debiucie, Malibran powrócił kolejną znakomitą płytą Le Porte del Slenzio. Znakomitą, to chyba za słabe określenie. W moim prywatnym plebiscycie na płyty z lat 90. to dzieło ma baaaaaaaaaardzo wysoką pozycję. Dwa flety, dwie gitary i klawisze to już potęga a do tego dochodzi jeszcze saksofon i bardzo sprawna sekcja. Czyż można chcieć więcej? Kompozycje nawiązują do Złotej Ery, ale inaczej niż na debiucie - tu w każdej sekundzie wiemy, że jesteśmy w latach dziewięćdziesiątych. Pięć utworów, aż 61 minut muzyki. Świetnej muzyki, z korzeniami w Złotej Erze ale zagranej już 'po nowemu'. Styl bardzo typowy dla Włochów, kompozycje wielowarstwowe, bardzo pokręcone rytmy, częste zmiany nastrojów, dużo akustyki... Ten album jest jeszcze bardziej zróżnicowany muzycznie niż debiut. Właśnie tą płytą Malibran dołączył do wąskiego grona najważniejszych grup ostatniej dekady wieku. Oczywiście moim, cholernie subiektywnym, zdaniem... Ostatni, tytułowy numer trwa 27 minut. To takie małe arcydzieło, jedno z największych dokonań progresu lat dziewięćdziesiątych. Polecam absolutnie wszystkim.

  Aleksander Król niedziela, 04, grudzień 2011 15:38 Link do komentarza