1 komentarz

• 

  Gdy kilka lat temu zobaczyłem tę płytę w jakimś katalogu, prawie oszalałem. Głównie za sprawą składu, choć w światku kolekcjonerów krąży powiedzonko, że nazwiska nie grają... Może to i prawda, ale pewne nazwiska niemal gwarantują pewien poziom. Projektem opiekował się sam Richard Barbieri, natomiast Panuziemu udało się ściągnąć takie sławy jak Mick Karn (Japan), Gavin Harrison (Porcupine Tree), Peter Chilvers (No-Man, Henry Fool) i Nicola Alesini (David Sylvian, Marco Polo Project). Wokalnie udzielają się przedstawicielka japońskiej awangardy Haco (Hapiness Proof, Hoahio) oraz Sandra O'Neill (Alias Grace, A Marble Calm). Do tego dołączył geniusz melodyjnej trąbki Mike Applebaum i fenomenalny Markus Reuter - gitara warr, którego znamy choćby z nagrań z Tony Levinem i Patem Mastelotto (Stick Men). Powstała płyta z pogranicza proga i ambientu, z elementami delikatnego jazzu. Takie wczesne, rozmarzone, tajemnicze Porcupine Tree, zalotnie zerkające w kierunku smooth jazzu. Jedenaście utworów, 65 minut muzyki. Muzyki niezwykle pięknej, przestrzennej i niemal hipnotycznej. Urzekającej spokojem i wewnętrzną harmonią. I u nas, niemal kompletnie nieznanej, co jest dramatem naszych czasów. Polecam tę płytę wszystkim miłośnikom wczesnego Porcupine Tree, NoSound i Davida Sylviana, oraz obowiązkowo wszystkim fanom młodej ambitnej włoszczyzny.

  Aleksander Król niedziela, 19, luty 2012 22:17 Link do komentarza