1 komentarz

• 

  Debiutancka płyta grupy BuenosAgres to krążek pełen naprawdę energetycznego grania. Prawdziwej, pierwotnej rockowej siły. Dla mnie jest to rodzaj muzyki, której od lat brakuje na polskiej scenie rockowej. Chyba ostatnim przykładem podobnej energii były pierwsze płyty zespołu Hey, choć z żalem przyznaję, że żaden kawałek spośród tych znajdujących się na "Tam gdzie nie ma echa" nie ma potencjału typowego dla od razu zapadających w pamięć utworów znanych z płyt zespołów polskiej fali rockowej lat dziewięćdziesiątych (choć blisko znajdują się kompozycje takie jak Szept oraz W czasie). Atutem BuenosAgres jest także charyzmatyczny wokal Anny Mysłajek. Nie bez znaczenia jest fakt, że zespól zdecydował się tylko na piosenki śpiewane po polsku i nie próbował wejść w powszechną modę na anglojęzyczne teksty.
  Trochę zaskoczyło mnie, że muzycy sami w wywiadach przypinają sobie łatkę formacji trip-hopowej, co może być mylące zwłaszcza dla tych, którzy trip-hop widzą głównie przez pryzmat zespołów takich jak Portishead czy Massive Attack. Nie znaczy to jednak, że określanie to nie ma zupełnie nic wspólnego z BuenosAgres. Widać to chociażby w utworze Supernowa, gdzie elementy elektroniczne fajnie zbiegają się z gitarą.
  Nie jest to zespół, który w pełni wpisuje się w charakter muzyki, którą najczęściej określamy jako rock progresywny. Płyta jest jednak naprawdę smaczna i warta zauważenia zwłaszcza przez tych, których wrażliwość muzyczna ukształtowała się 20-30 lat temu. Polecam słuchaczom, którzy cenią w muzyce energię i dynamikę.

  Krzysztof Pabis poniedziałek, 25, maj 2015 14:04 Link do komentarza