ProgRock.org.pl

1 komentarz

• 

  Gdzieś tak na początku lat dziewięćdziesiątych Robert Fripp zaczął się przymierzać do kolejnego wskrzeszenia King Crimson i rozpoczął poszukiwanie członków nowego składu zespołu. Jednym z muzyków, którym pan Fripp zaproponował współpracę, był David Sylvian. Pan David jednak, jako artysta prawdziwie niezależny, nie był zbyt chętny, by dać się wtłoczyć w ciasny gorset pracy zespołowej. Zgodził się jednak na nawiązanie muzycznej współpracy na bardziej równorzędnych zasadach - i dzięki temu w 1993 roku światło dzienne ujrzała płyta The First Day. Płyta interesująca nie tylko ze względu na muzyczną zawartość, ale także na to, że w trakcie jej nagrywania formowały się zręby kolejnego wcielenia KC. Na płycie grał bowiem Trey Gunn, który ostatecznie w nowym King Crimson się znalazł, a także Jerry Marotta, który był tuż-tuż - choć ostatecznie jego miejsce zajął Pat Mastelotto (zasiadł za bębnami już podczas trasy koncertowej, promującej The First Day, a uwiecznionej na znakomitym albumie Damage).
  The First Day stanowi wypadkową zainteresowań dwóch liderów, i to stanowi o jej atrakcyjności. Niestety, jest też nieodrodnym dziecięciem lat dziewięćdziesiątych, a to z kolei powoduje, że w niektórych momentach słucham jej z dystansem. Mieszanina ambientu i ostrych gitarowych riffów i dziś potrafi zafrapować (czy może „zafrippować”), ale te loopy i programowana perkusja… Nie lubię tego. Tekturowo brzmiące, powtarzane perkusyjne sample czasem odzierają muzykę zawartą na The First Day z aury tajemniczości, a czasem po prostu irytują.
  Ale zaczyna się ten album po prostu znakomicie. God's Monkey wprowadza słuchaczy w trans monotonnie powtarzaną przez Davida Sylviana frazą: „Find the ladder, climb the ladder to God's monkey”, a gdzieś na drugim planie kotłuje się gitara pana Roberta. Wyróżnia się też zgiełkliwe Jean the Birdman o determinacji przezwyciężającej każdą trudność, i przełamującej nawet wolę bogów, z intrygującą frazą:
  
  “Life is a gamble from
  Coyotes with the mules
  Life is a bullring
  For taking risks and flouting rules”.
  
  Jeszcze bardziej zgrzytliwie zaczyna się Firepower, w którym głos Davida Sylviana przepuszczono przez jakiś vocoder. Jednak tę początkową hałaśliwość przełamują niespodziewanie czyste solówki gitarowe Roberta Frippa i bardzo klimatyczne odgłosy. Brgihtness Falls to już jeden wielki jęk: tekstowy i muzyczny. Bardzo smutne nagranie. Jak śpiewa pan Sylvian: “Baby, baby, hurt heals slow and who can believe in tomorrow?”. 20th Century Dreaming (A Shaman's Song) przywołuje natomiast naturalne skojarzenia z nagraniem otwierającym płytowy debiut King Crimson. Brud i zgiełk są bardzo podobne, a i ocena przemian zachodzących we współczesnym świecie podobnie ostra. Muzycznie zdecydowanie lepiej wypada jednak utwór Karmazynowego Króla. 20th Century Dreaming jest - jak dla mnie - zbyt monotonne, a mruczenie pana Sylviana już nie tyle hipnotyzuje, ile wręcz usypia. Ale to chyba zamierzony efekt, bo nagranie kończy się wszak tak oto: Here comes the dreaming...
  
  Opus magnum płyty stanowi najdłuższe na płycie, niemal dwudziestominutowe nagranie Darshan (The Road to Graceland), ambientowo-transowe, z monotonnym perkusyjnym rytmem, który tu akurat pasuje jak ulał. A David Sylvian niemalże skanduje tekst niczym z haiku:
  
  „Two birds
  One stone
  One chance
  Is thrown
  Don't make
  Mistakes”.
  
  Tak, to nagranie z pewnością zostaje w pamięci. Trudno się uwolnić spod jego czaru. Nie sprzyja temu również ostatnie w zestawie, instrumentalne, frippertronikowe Bringing Down the Light, które utrzymuje słuchacza w specyficznym stanie między jawą a snem.
  The First Day pozostaje fascynującym świadectwem współpracy dwóch wielkich muzycznych osobowości. Płyta, która powstawała w jej wyniku, nie mogła być słaba. I choć nadmierne - moim zdaniem - wykorzystanie automatu perkusyjnego kładzie się cieniem na zawartości albumu, to ostateczny rezultat muzycznych poszukiwań, ujęty w siedmiu nagraniach na The First Day, jest bardzo zadowalający. A miłośnicy sylvianowskiej melancholii i frippowej gitarowej zgiełkliwości po prostu muszą mieć tę płytę na półce.

  Michał Jurek wtorek, 01, listopad 2011 10:45 Link do komentarza