1 komentarz

• 

  Traces To Nowhere poznałem zupełnie przypadkiem. Po raz pierwszy usłyszałem ich na koncercie z trasy Ominogen Live 2012, gdzie zagrali przed dwoma reprezentantami polskiej sceny death metalowej – Lostbone oraz Made of Hate. Co od razu rzuciło mi się w oczy? Zespół grał zupełnie inną muzykę od pozostałych wykonawców z tej trasy.
  
  Traces To Nowhere to warszawska, czteroosobowa formacja utworzona w 2010 roku, w której czuć inspiracje takimi kapelami jak Tool, czy bardziej eksperymentalnym – Blindead. Od razu spodobała mi się ich muzyka, tym bardziej, że obracają się w bardziej złożonych formach – klimatycznych, nieco stonowanych i w dużej mierze… mrocznych. Za mikrofonem usłyszymy Karolinę Mazurską, a instrumentalną otoczkę albumu tworzą Tomasz Niedzielko (gitara elektryczna i syntezatory), Piotr Zygadlewicz (gitara basowa) oraz Piotr Sikora (perkusja).
  
  Jakiś czas temu w ręce wpadło mi ich premierowa EPka i muszę przyznać, że pomimo typowo „demówkowej” strony realizacyjnej to mamy do czynienia z bardzo dojrzałą i klimatyczną muzyką. Na debiutanckiej płycie usłyszymy zaledwie 5 kompozycji, a pierwszą z nich jest powolnie rozpoczynający się „On The Road”, który w późniejszych fragmentach pokazuje znacznie więcej pazura. Agresywne riffy, zapadający w pamięć refren i bardzo klimatyczna wokalna improwizacja pod koniec utworu –te aspekty dobrze świadczą o umiejętnościach aranżacyjnych muzyków. Dalej mamy króciutki, nieco ambientowy „Two Minutes Away From Here” w mrocznej, ale niezwykle emocjonalnej stylistyce, co jest w dużej mierze zasługą bardzo dobrego wokalu Karoliny. Utrzymany w nieco hipnotycznym klimacie „Disquiet” zaskakuje nas spokojnymi melodiami w zwrotce i agresywnym refrenem uzupełnionym potężnymi riffami. To zdecydowanie najlepszy numer na ich EPce. „7” jest znacznie bardziej melodyjny od swoich poprzedników. Wyróżnia go przebojowy wręcz refren, przyjemne akordy i kilka sekcyjnie złożonych fragmentów. Ostatnim numerem jest alternatywna wersja „On The Road”, z tą różnicą, że zamiast wokalnej improwizacji w końcowych fragmentach usłyszymy partie znane z refrenu.
  
  Traces To Nowhere na swojej EPce skutecznie podsycają nasz apetyt i po przesłuchaniu debiutu mamy ochotę na znacznie więcej. Muzyka sama w sobie o wiele ciekawiej wypada na żywo, bowiem strona realizacyjna albumu nie prezentuje się zbyt okazale. Nie jest to jednak powód do tego, by ich zanadto krytykować, tym bardziej, że to ich debiutanckie wydawnictwo, ale wypadałoby nad tym popracować na potencjalnym longplay’u. Muzyka grana przez Traces To Nowhere może nie wyznacza nowych standardów, ale jest zaaranżowana porządnie i jest nasączona sporą dawką subtelności.
  
  Artystom, którzy zaczynają wkraczać w nasz niesprawiedliwy rynek muzyczny bardzo trudno jest się przebić, ale Traces To Nowhere mają na koncie niezły start, którego słucha się bardzo przyjemnie i już w tej chwili życzę im sporych sukcesów. Na długogrającym wydawnictwie chciałbym usłyszeć bardziej profesjonalny miks i znacznie więcej autentyczności, którą dało się odczuć na ich koncercie. Cóż, tym razem bez oceny, czekamy na więcej.
  
  P.S. Ogromne podziękowania dla Karoliny Mazurskiej i zespołu Traces To Nowhere za udostępnienie EPki do recenzji.

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak poniedziałek, 11, marzec 2013 16:58 Link do komentarza