1 komentarz

• 

  Niedzielne popołudnie. Obejście ogarnięte, prace skończone. Druga połówka szaleje po sklepach, latorośle u dziadków. Nic, tylko muzyki w spokoju posłuchać, a i recenzję napisać. Może by tak [b]Sigur Rós[/b]?
  Różę zwycięstwa zacząłem poznawać od tej właśnie płyty. Zachęcił mnie do tego genialny teledysk do [i]'Glósóli'[/i], czyli [i]'Lśniącego słońca'[/i]. Procesja dzieci ubranych w dziwne stroje maszerowała po jakiejś górze, tempo marszu nadawał rozczochrany blondynek z bębnem, a wszystko spowijała niepokojąca, oniryczna, eteryczna muzyka z pogranicza jawy i snu. Napięcie rosło, melodia pulsowała coraz szybciej, dzieci zaczynały biec aż wreszcie rzucały się w przepaść. Lecz zamiast roztrzaskać się o górskie zbocze, odfruwały gdzieś w przestworza, ku lśniącemu słońcu... Długo nie mogłem dojść do siebie po tym przypadkowo obejrzanym klipie i postanowiłem, że muszę poznać zespół, który potrafi nagrać i nakręcić coś takiego. Moje chęci wzrosły niepomiernie, gdy zobaczyłem teledysk do skocznego i wesolutkiego [i]'Hoppípolla'[/i]*, równie intrygujący, w którym wśród letniego deszczu po kałużach skakały... nie, nie dzieci, ale grupy roześmianych staruszków.
  Dorwałem w końcu płytę, z której pochodziły te nagrania. Włożyłem ją do odtwarzacza i zapomniałem o całym świecie. Po krótkim otwarciu i dwóch nagraniach, które już znałem z klipów, a także [i]'Með Blóðnasir'[/i], krótkiej kodzie [i]'Hoppípolla'[/i], nastąpiły kolejne, równie rewelacyjne, utwory. Melodyjne [i]'Sé lest'[/i] z tekstem zanuconym przez wokalistę Jónsiego, równie delikatny, niemal dziewięciominutowy [i]'Zaginiony żeglarz' ('Sćglópur')[/i], najpierw zanurzony w dźwiękach, które przypominały krople deszczu spadające na cymbałki, a potem pogrążony w brzmieniu sprzęgającej gitary. I cztery absolutne, skończone arcydzieła: [i]'Milanó', 'Gong', 'Andvari'[/i] i [i]'Svo Hljótt'[/i]. To, w jak emocjonalny sposób w tych nagraniach śpiewa Jónsi i jak pozostała część zespołu buduje napięcie naprawdę nie da się uchwycić w słowach: ten ogromny dźwięków orzech pęka i rzeczywiście żyje, że strawestuję poetę. Jest w tym jakaś nostalgia i tęsknota, chwytająca za serce. Ostatni [i]'Heysátan'[/i] jest dobrym ukojeniem po tych wrażeniach.
  Trudno się pisze o czymś, co jest ze swej natury nieopisywalne. Muzyka zawarta na tej płycie jest tak emocjonalna i zarazem tak precyzyjnie utkana, że każda próba rozebrania jej na czynniki pierwsze musi skończyć się fiaskiem. Nie będę więc tego robić. Najlepiej samodzielnie pogrążyć się w tym niezwykłym świecie dźwięków Sigur Rós i poczuć chłód islandzkiej zimy i radość z tego, że ustępuje miejsce wiośnie.
  Sigur Rós w swoim czasie przywrócił mi nadzieję, że w powodzi progowych zespołów, próbujących mniej lub bardziej udatnie naśladować to, co już było, może też zdarzyć się coś wyjątkowego. Płyta 'Takk' przysporzyła mi mnóstwo pozytywnych emocji, przez parę tygodni słuchałem jej dosłownie na okrągło. I choć wkrótce zdetronizował ją album [i]'()'[/i], to wciąż oceniam ją bardzo wysoko:
  5/5
  
  *jakiś czas temu piosenkę tę wykorzystano jako podkład do reklamy pewnego operatora telekomunikacyjnego.

  Michał Jurek niedziela, 29, sierpień 2010 20:04 Link do komentarza