1 komentarz

• 

  Kiedy spacerowałem sobie kilka tygodni temu po Gdańsku moim oczom niespodziewanie ukazał się szyld: 'Muzeum polskiego rocka'. Naprawdę! Nie słyszałem o tej inicjatywie, ale dobrze, że taki przybytek powstał. Chciałem wstąpić, pozwiedzać, pogłębić wiedzę, ale niestety była niedziela. Nieważne, co się odwlecze to nie uciecze. Muzeum już jest. Przydałby się jeszcze uniwersytet kształcący kadry. I jeśli gdzieś takowy miałby powstać - najlepiej żeby była to Bydgoszcz. Jeszcze ciepłe jest pełne literackich odniesień '16' 3Moonboys, a tu znowu dostajemy od bydgoszczan płytę nie pozbawioną aspektu edukacyjnego. Profesorowie z George Dorn Screams popisali się w przeciwieństwie do kolegów eudycją stricte muzyczną, składając inkryminowaną EPką hołd dokonaniom Douga Scharina, perkusisty znanego choćby z Codeine, June Of 44 czy HiM. W zapowiedziach zespołu pojawiały się też odniesienia do Karate. Fakt jest faktem - akurat ten rozdział amerykańskiej alternatywy jakoś się w Polsce uznania nie doczekał. Sam się przyznaję, że z wymienionych zespołów kojarzyłem tylko Codeine i Karate. A i to tylko tak z grubsza. No cóż, Dornowie popchnęli mnie do poszukiwań. To się nazywa wychowywać odbiorcę! Aha, tak zupełnie przy okazji - zespołowi wyszło świetne mini!
  
  Cztery utwory, dwadzieścia sześć minut muzyki - tym razem to AŻ tyle, bo podobnie jak 'O'Malley's Bar' sprzed kilku miesięcy, 'The Large Glass' jest wypełniona (jak zresztą szklanka być powinna) bardzo wartościową treścią. Tym razem nie spodziewajcie się znanych z poprzedniego longa wybuchów kontrolowanej agresji - to bardzo spokojna, klimatyczna płytka, na której zespołowi udało się stopić slowcore'owe inklinacje z piosenkowymi (choć bez przesady!) strukturami. Najbardziej melodyjne jest chyba otwierające EPkę 'Field Code', naznaczne klimatem lekko 'popsutego bluesa', z duetem Magdy Powalisz i Girtha McGartha, który tym razem jet dla Magdy równorzędnym wokalnym partnerem. W całości wykonuje on 'The Terrace' - utwór opatrzony długim, refleksyjnym wstępem, zagrywkami gitary pod baaardzo zwolnione Sonic Youth i rozmyte w pogłosie solo trąbki Wojciecha Jachny. Palce lizać! Nieco żywiej prezentuje się subtelnie swingujące 'Sprigs And Branches, gdzie Magda brzmi jak uosobienie dziewczęcej niewinności. Utwór wieńczą ciekawe wokalne nakładki i delikatne shoegaze'owe gitary przechodzące w kodę zagraną jakby przez rozstrojoną pozytywkę. A na koniec opus magnum - niespiesznie rozwijające się, jedenastominutowe 'Another Day', znów z udziałem obojga wokalistów, trąbką tym razem zepchniętą na drugi plan i znów wyraźnymi odwołaniami do slowcore'u w partiach gitar. Nie rozumiem tylko tych dziwnych szumów i sprzężeń na koniec, ale nie będę z tego robił zarzutu, bo w ciągu kilku dni obcowania z 'The Large Glass' wyrobił mi się odruch Pawłowa. Płyta się kończy - ja wciskam repeat.
  
  Chcecie trochę przysłowiowej zimowej melancholii? Oto ona - w najlepszym wydaniu i chyba optymalnej dawce, bo wżne jest również zachowanie zdrowych proporcji. Zespół po prostu wie, kiedy zakończyć czary, żeby słuchacz wciąż czuł niedosyt. Mocna czwórka z plusem! I tylko jedno nie daje mi spokoju - co Dornowie wymyślą nastepnym razem? Każde ich wydawnictwo brzmi nieco inaczej. A nie mogę powiedzieć, że dziś stali sie polskim Codeine, bo materiał z 'The Large Gass' przed wydaniem przeleżał w archiwum prawie dwa lata. Bądź tu mądry i pisz recenzje...

  Paweł Tryba poniedziałek, 14, grudzień 2009 18:16 Link do komentarza