1 komentarz

• 

  Debiut Le Orme niczym nie zapowiadał przyszłego kierunku grupy. Myślę że sami muzycy nie spodziewali się, że tak potoczy się ich kariera i zostaną herosami włoskiego rocka symfonicznego. Band powstał w 1966 roku i grał czysty, klasyczny rock psychodeliczny... Po blisko półtorarocznym okresie prób i koncertów, zdecydowali się na rejestrację debiutanckiej płyty. Z całego swojego repertuaru wybrali 11 utworów, które wypełniły ich pierwszy krążek. 35 i pół minuty muzyki. Muzyki radosnej i mrocznej jednocześnie. Klimatem - od Beatlesów do Pink Floyd ze szczególnym uwzględnieniem Moody Blues... Muzyki ekscytującej, ciekawej, wciągającej i bardzo zróżnicowanej, aczkolwiek trzeba być oczywiście miłośnikiem starej psychodelii żeby wysłuchać tej płyty do końca. Ja jestem... To naprawdę urocza płyta, świetnie zagrana, z towarzyszeniem orkiestry i mnóstwem dziwnych psychodelicznych efektów, nadających muzyce niepowtarzalny charakter i wyróżniających tę płytę z setek innych, powstałych w tamtym okresie. Po parokrotnym przesłuchaniu tej płyty czuje się coś jeszcze - że muzycy trochę się duszą w króciutkich utworkach. Próbują przemycić różne fajne zagrywki, nawet jakieś króciutkie improwizacje, ale to jeszcze nie ta pora - utwory miały mieć dość sztywne ramy, nie było w nich miejsca na popisy solowe. Ten czas dopiero miał nadejść. I LE ORME mieli być jednymi z pierwszych, którym dane było z tego skorzystać. A Ad Gloriam? - piękny kawałek psychodelicznego tortu z przemijającej epoki lat sześćdziesiątych. Jedna z ważniejszych włoskich płyt psychodelicznych, bardzo niedoceniana i niemal zapomniana, przytłoczona fenomenalnymi, następnymi płytami Le Orme. Polecam wielbicielom starej psychodelii i fanom grupy - jako ciekawostkę. Wielbiciele neo-proga nie powinni nawet patrzeć na okładkę...

  Aleksander Król wtorek, 05, kwiecień 2011 10:51 Link do komentarza