ProgRock.org.pl

1 komentarz

• Link do komentarza poniedziałek, 27 styczeń 2014 20:08 napisane przez Amethis

  Wydany pod koniec lata 2013 roku debiutancki album „Ab ovo” grupy Walfad zadziwia już od pierwszych dźwięków dojrzałością muzyczną biorąc pod uwagę młody wiek muzyków. Niezwykła to płyta, oryginalna i nagrana z serca. W czym przejawia się jej zjawiskowość? Przede wszystkim w muzyce, która kojarzy mi się nieco z klimatem zbliżonym do dokonań grupy Exodus czy SBB. Od pierwszego utworu słuchacz wie, że ma do czynienia z muzykami wywodzącymi się ze Śląska, co jest zaiste nietuzinkowe. Walfad nie próbuje przypodobać się słuchaczowi, lecz poraża swoją autentycznością. Warstwa tekstowa od razu przykuwa uwagę obrazami krajobrazu i stylistyki tego regionu. W głosie wokalisty Wojtka Ciuraja jest ta charyzma, którą miał Rysiek Riedel z Dżemu, sprawiająca, że nie mamy wątpliwości, że mamy do czynienia z muzyką, która płynie prosto z duszy. A co z warstwą muzyczną? Nie ukrywam, że ogarnia mnie zdumienie nad umiejętnościami członków zespołu, są tu elementy art rocka, rocka progresywnego i bluesa harmonijnie złożone w jedną idealną całość, zagrane bardzo profesjonalne i co ważne z wyczuciem. To, co jest wielką siłą tego wydawnictwa to ujmujący klimat, który sprawia, że słucha się tego materiału ze skupieniem i ma się ochotę do niego wracać by odkrywać ukryte smaki dźwięków i słów jak te z „Megi”
  „Zanim zrobię krzyż na codziennym bochnie chleba z niepewnością ,
  Przyznam się przed samym sobą, że nawet ten chleb pachnie miłością.”