1 komentarz

• 

  Wydany pod koniec lata 2013 roku debiutancki album „Ab ovo” grupy Walfad zadziwia już od pierwszych dźwięków dojrzałością muzyczną biorąc pod uwagę młody wiek muzyków. Niezwykła to płyta, oryginalna i nagrana z serca. W czym przejawia się jej zjawiskowość? Przede wszystkim w muzyce, która kojarzy mi się nieco z klimatem zbliżonym do dokonań grupy Exodus czy SBB. Od pierwszego utworu słuchacz wie, że ma do czynienia z muzykami wywodzącymi się ze Śląska, co jest zaiste nietuzinkowe. Walfad nie próbuje przypodobać się słuchaczowi, lecz poraża swoją autentycznością. Warstwa tekstowa od razu przykuwa uwagę obrazami krajobrazu i stylistyki tego regionu. W głosie wokalisty Wojtka Ciuraja jest ta charyzma, którą miał Rysiek Riedel z Dżemu, sprawiająca, że nie mamy wątpliwości, że mamy do czynienia z muzyką, która płynie prosto z duszy. A co z warstwą muzyczną? Nie ukrywam, że ogarnia mnie zdumienie nad umiejętnościami członków zespołu, są tu elementy art rocka, rocka progresywnego i bluesa harmonijnie złożone w jedną idealną całość, zagrane bardzo profesjonalne i co ważne z wyczuciem. To, co jest wielką siłą tego wydawnictwa to ujmujący klimat, który sprawia, że słucha się tego materiału ze skupieniem i ma się ochotę do niego wracać by odkrywać ukryte smaki dźwięków i słów jak te z „Megi”
  „Zanim zrobię krzyż na codziennym bochnie chleba z niepewnością ,
  Przyznam się przed samym sobą, że nawet ten chleb pachnie miłością.”

  Amethis poniedziałek, 27, styczeń 2014 20:08 Link do komentarza