1 komentarz

• 

  O Arabs In Aspic słyszałem już jakiś czas temu. Zdaje się, że z muzyką zespołu zapoznał mnie kiedyś Marek Toma z zaprzyjaźnionego serwisu Rock Area, podczas jednego z naszych licznych pobytów w Łodzi. Wiadomo jak to jest, tam nie tylko czas płynie, a miasto ma dość specyficzny klimat, przez co wspomnienia potrafią się zacierać. Trochę zapomniałem o tej kapeli, aż przyszło mi recenzować nowy, siódmy studyjny krążek Norwegów, zatytułowany „Madness & Magic”. Tytuł albumu idealnie pasuje do jego zawartości, a dlaczego tak jest, dowiecie się z poniższego tekstu.
  Będę szczery, po pierwszym przesłuchaniu album nie zachwycił mnie. Nie rozumiałem o co tu chodzi, a słyszałem tylko non stop „kochamy rock progresywny z lat 70-tych” w każdy takcie, akordzie i oddechu. Na szczęście, gdzieś na wysokości trzeciego odsłuchu wszystko zaczęło mi się układać w jedną, sensowną całość. Rzeczywiście, nawiązań do klasyki muzyki progresywnej, ale też hard rockowej, jest tu mnóstwo, ale zostało to zrobione ze smakiem i w odpowiednich proporcjach. Podstawą większości kompozycji jest brzmienie dwunastostrunowej gitary akustycznej (tak, kłania się wczesne Genesis, a jakże), bo zwykle od jej dźwięków zaczynają się utwory umieszczone na „Madness & Magic”. Potem zwykle dzieje się tyle, że nie czuję się siłach, by rozbijać każdy kawałek na czynniki pierwsze, ale wszystko jest dobrze poukładane, na swoim miejscu. Ogromnym plusem albumu i zespołu zarazem są wokale – zarówno główne, jak i wszystkie dodatkowe, które pojawiają się w chórach i harmoniach tworzących niezwykle uroczą atmosferę. Muzycy mają też ogromny talent do melodii i budowania chwytliwych zwrotek, które momentalnie zostają w głowie (co ciekawe, zwrotki często bywają ciekawsze od refrenów). Pomiędzy podstawowymi składowymi utworów też dużo się dzieje. Panowie, jak przystało na miłośników lat 70-tych, ochoczo używają solówek gitarowych i przede wszystkim wszelkiej maści instrumentów klawiszowych i organów, które często pobrzękują w tle lub wychodzą do przodu w pasażach. Wisienką na torcie jest strona rytmiczna, bardzo bogata ze względu na obecność w składzie dwóch bębniarzy, a przez to licznych instrumentów perkusyjnych, w tym nadających plemiennej rytmiki bębnów.
  To, co zdaje się być najważniejsze, to dynamika muzyki, która znalazła się na „Madness & Magic”. Jest bardzo energetycznie, dużo się dzieje, ale nie ma uczucia przeładowania. Po kilku przesłuchaniach da się to wszystko spokojnie ogarnąć, a za każdym razem robi się coraz lepiej. Dla mnie to jest prawdziwie progresywna muzyka w dosłownym znaczeniu. Mimo, że kompozycje na najnowszej płycie Arabs In Aspic są oparte na znanych motywach, to zostały doskonale zaaranżowane i przygotowane w sposób przystępny, nowoczesny, dzięki czemu całości słucha się bardzo przyjemnie. Zdecydowanie polecam tę płytę, choć przede wszystkim miłośnikom klasycznego rocka progresywnego.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 24, maj 2020 19:42 Link do komentarza