1 komentarz

• 

  Po pierwszym przesłuchaniu 'Paranor' brytyjskiego Prophet's Rose miałem nadzieję, że jest to płyta demo. Nadzieja okazała się być płonną, gdyż jest to pełnowymiarowy i pełnoprawny album, a na profilu Róży Proroka na myspace został on opisany jako 'The New Album'. Można go sobie poprzez ten profil kupić za bardzo wygórowaną, a nawet bezczelną cenę, w wysokości sześć i pół funta.
  Tak niechlujnie wydanej płyty dawno już nie widziałem. Zastanawiam się do teraz, czy widziałem coś takiego kiedykolwiek wcześniej - chyba nie. Do pudełka z krążkiem dołączono dwie karteczki, każdą z nich zadrukowano po jednej stronie. Karteczka pierwsza jest zapewne okładką właściwą i znalazła się na niej kiczowata ilustracja, na której przedstawiono wzniesiony wśród skał zamek, zachodzące (a może jednak wschodzące?) słońce, a wszystko to skąpano w morzu czerwieni i fioletu. Na karteczce drugiej umieszczono fotografię trzech muzyków ubranych w firmowe koszulki i są to: Lee Pickett, Gaz Pickett i Dave Madge. Z tej wkładki nie dowiesz się jednak Czytelniku i Słuchaczu na jakich instrumentach grają wyżej wymienieni, jakich instrumentów używano w czasie nagrywania omawianej płyty, gdzie i kiedy dokonano nagrań, w jakim studiu itp. Można za to przeczytać o osobach, którym wdzięczność okazują członkowie grupy.
  Z profilu na myspace można zorientować się, że do grupy należą jeszcze John Whalley i Chris Greer. I tam też nie można znaleźć żadnej bliższej informacji na temat muzyków i ich instrumentarium.
  Nawet nazwa zespołu budzi wątpliwości - raz w słowie Prophets występuje apostrof, innym razem słowo to napisano bez apostrofu.
  Krój liter, z których ułożono nazwę zespołu i tytuł płyty, a które znalazły się na wyżej opisanej karteczce, może sugerować, że mamy do czynienia z metalem, ale to fałszywy trop. Na ' Paranor ' złożyło się dziesięć utworów utrzymanych w stylistyce pop rocka (przy określeniu rock klasyczny protestować nie będę). Trwają one łącznie czterdzieści osiem minut.
  Wysłuchanie tej płyty w całości, od pierwszej do ostatniej sekundy, wymaga hartu ducha, samozaparcia i wytrwałości - mnie ta sztuka udała się dwa razy. Dzieje się tak za sprawą fatalnego nagrania poszczególnych utworów i tak samo fatalnej produkcji (odpowiada za nią Pickett i Madge). Na 'Paranor' dominują wysokie tony, których w żaden sposób nie można zredukować. Muzyka brzmi nieczysto, dźwięk jest nieselektywny, a poszczególne instrumenty nagrano na tym samym poziomie głośności, przez co ich dźwięki zlewają się ze sobą. Dodajmy do tego jeszcze syczące brzmienie talerzy, głuchą i tekturową barwę bębnów, prawie niesłyszalny bas i otrzymamy w ten sposób kiepski obraz całości. Rola instrumentów klawiszowych sprowadzona została do tworzenia tła, w którym przy bardzo dużym wysiłku ze strony słuchacza można usłyszeć ciche chórki. Wokalista śpiewa w sposób niezwykle egzaltowany, z natchnieniem, jakby wieścił prawdy absolutne. Nie można się jednak temu dziwić, w końcu udział w przedsięwzięciu Prophet's Rose do czegoś zobowiązuje. Jego głos jest nieczysty, brzydki oraz skrzeczący i wszystko wskazuje na to, że śpiewający urodził się nie po to, by śpiewać. Na tle tych wszystkich niedociągnięć i niedomagań przyzwoicie wypada gitarzysta, sposób w jaki gra wskazuje na jakieś bliżej nieokreślone związki z rockiem progresywnym. Jego solówki wprowadzają trochę ożywienia w wymuszoną i wymęczoną muzykę Prophet's Rose. Na tej płycie wszystko zrobione jest na siłę, bez smaku i bez odrobiny szacunku dla potencjalnego słuchacza.
  'Paranor' rozpoczyna niezły, nieźle nagrany, nieźle brzmiący i melodyjny 'The Wind And The Rose'. To jedyny utwór, o którym warto wspomnieć, po nim jest już tylko gorzej i gorzej.
  Nie polecam tej płyty nikomu, nawet wrogowi.
  Przyzwoita gra gitarzysty i jeden przyzwoity utwór to stanowczo za mało, by można było 'Paranor' Prohet's Rose ocenić inaczej niż na 1/5.

  Krzysztof Michalczewski czwartek, 16, lipiec 2009 01:57 Link do komentarza