1 komentarz

• 

  Po fantastycznym debiucie, przyszedł czas na drugą płytę. Był początek roku 1971. Rodził się rock progresywny, łączył się z się hard rockiem. A w głowach muzyków Ufo rodziły się jeszcze inne rzeczy, na razie nienazwane, nie mające żadnych pierwowzorów i odpowiedników. Wszystko to eksplodowało w studiu zadziwiając zarówno słuchaczy jak i po części sam zespół. Wyszła płyta wręcz genialna, wytyczająca zupełnie nowy kierunek w muzyce rockowej. Ciężkie, pulsujące , nieco hendriksowskie granie, z fantastycznymi fragmentami rozimprowizowanej gitary, gdzie po raz pierwszy wykorzystano w takim zakresie 'efekty specjalne' czyli różnego rodzaju echa, deleye i nakładki tworząc przez przypadek coś, co historia nazwała space rockiem. Mamy tu pięć utworów, w tym jeden trwający 19 minut i drugi 26 i pół minuty, które stały się kanonami ciężkiego, gitarowego grania. Szkoda, że po TAKIEJ płycie grupa wykonała zwrot stylistyczny w kierunku czystego hard rocka (zmiana gitarzysty na Schenkera to przysłowiowy gwóźdź do trumny) i zniknęła z horyzontu rocka progresywnego. Cóż, finansowo może i wyszli na tym lepiej, bo hiciory typu Doctor, doctor nabiły im kasy, ale warstwa artystyczna bezpowrotnie zniknęła... Zostały po nich tak naprawdę te dwie pierwsze, w każdym calu fenomenalne płyty i utwory typu Powrót Księcia Kajuku, Gwiezdna Burza i Flaing, które zapewniły im miejsca na panteonie hard-prog-rocka. Polecam tę płytę wszystkim amatorom staroci, oraz młodzieży - żeby organoleptycznie przekonała się jak cudownego 'progresa' można zagrać na jednej gitarze, basie i perkusji...

  Aleksander Król wtorek, 06, marzec 2012 01:20 Link do komentarza